Para ile süren kan davam ve paranın vurduğu hayallerim

Hayat neden bu kadar zor?

Neden her şey dönüp dolaşıp o lanet şeye yani paraya geliyor? Anlayabilmiş değilim ne hayallerim var ama hepsi hayaller işte neden mi cevap belli para yok...

Şimdi diyeceksiniz ki ya üzülme hayallerinden vazgeçme daha gençsin! Tamam gencim hayallerimden de vaz geçmem ama bu para denen illet olduğu sürece de onları gerçekleştiremem. Ki ben paraya en uzak insanlardanım üç çocuklu işçi bir babanın en büyük çocuğuyum gözümün önünde eriyip giden hayallerim var bizim için gününü gece eden bir babam ne için peki?

Cevap belli para...

Hani çocukken alınmayan oyuncaklar için ağlardınız ya babanızda kıyamaz gider alırdı işte ben hep ağladım çünkü babam alamadı. Biliyor musunuz çocuklar bile alışıyor bir süre sonra her oyuncağa ağlamamaya biliyor çünkü alınamayacak, biliyor çünkü anne baba üzülecek. Benim tek zenginliğim arkadaşlarımdan kazandığım misketlerimdi, iyi bir misket oyuncusuydum neden mi! Çünkü bilirdim elimdekileri kaybedersem bir daha alamayacağımı, o yüzden hep yenerdim durumu iyi olan arkadaşlarımı baktım cebim doldu paylaşırdım benim gibi oyuncaklara ağlamayan arkadaşlarımla...

Depremde buradaydım İzmit kullar da o gece o anlatılamaz o ayrı bir dava deprem sonrası üç sene oturduk prefabriklerde bir oda bir salon arasında. Şükürler olsun Allah’ıma hep doyardı karnımız aç kalmazdık, açıkta kalmazdık babam azimliydi çalışkandı hiç yılmadı yorulmadı aslanlar gibi çalıştı. Ve yıllar sonra bir evi olmuştu artık, kira yoktu rahattı derken bir çocuk daha dünya güzeli bir kız oldu mu sana üç masraflar yine arttı artık daha çok çalışmalıydı.

Hayatım hep varlıkla yokluk arasında geçti lisede hep sınıftaydım çıkmazdım hele de ikinci ve çıkıştan önceki son teneffüste. Çünkü bizim çocuklar mutlaka kantine giderlerdi hepsi bir şeyler alır yerlerdi bense hep bir tok havası elimi cebime atardım ya elli kuruş ya bir lira ya da hiç derken sınıflarda geçti lisem. Şimdi üniversiteliyim Allah’ıma şükürler olsun durumum iyi babamın işi de iyi devlete de borca devam o kredi olmadan nasıl okurum yoksa. Tüm bu anlattıklarımın içinde en önemli olan ben şiir kitabımı bastırmak istiyordum en büyük hayallerimden di bu ama gelin görün ki oda döndü dolaştı parayı buldu. Şimdi sayfalarca satırlarca yazıyorum ama boş sadece ben okudukça ne manası var şuan bir roman yazıyorum bilmiyorum ki bastırabilecek miyim sadece yazıyorum.

Bunları bir acındırma olarak görmeyin öyle anlamayın bunları hayatın gerçekleri paranın insan hayatında ki düzeni paranın insanlığın sanatın eğitimin önüne bu denli geçişi olarak görün. Ve her ne yorum yaparsanız yapın ama sakın bana daha gençsin bu kadar üzülme sıkılma demeyin ne olur...

Ben hayallerini parayla değil paraya satmış bir çocuğum, cebindeki misketleri kaybetmemek için misket oynamakta usta olmuş bir çocuğum, ben oyuncak alınmadı diye ağlamaktan yorulup hiç bir oyuncağa bakmamayı seçmiş bir çocuğum, ben sınıftan çıkmamayı onlara bakmamayı seçmiş bir çocuğum, ben belki de kitabını yıllarca bastıramayacak bir çocuğum... 

Parayla olan bu imtihan da hep düşük not aldım lisenin başından beri durmadım her yaz çalıştım hep uğraştım öylede olmalıydı borçlar varken ben yatamazdım tatil mi o da neymiş asla yapamazdım. Ben üç kuruş için arkadaşlarının yanında olamayan bir insandım ve korkarım ki bu para denen olgu olduğu ve bende olmadığı sürece bu hep böyle olacak.

Diyeceksiniz ki çalış çalışacağım zaten orada sıkıntı yok sıkıntı emeğimin karşılığı aldığım asgari ücret şimdi de e oku o zaman güzel bir işe gir diyeceksiniz binlerce üniversite mezunu asgari ücrete çalışmıyormuş hatta işsiz ortada dolaşmıyormuş gibi. Siz ununu elemiş eleğini asmış insanlar benim bu parayla olan kan davam ömür boyu sürecek korkuyorum ki arada hayallerim birer birer ölecek...

M. Semih KURU

05.04.2013

Kullar/İzmit