Paramparça zihinler

Ah zihnim paramparça bölünürken tel tel,

Ruhum göğün karanlığında kayıptaydı,

Öyle örseledi ki, o kör bedensiz el,

Bağımda büzüşmüş birkaç mor üzüm kaldı…

*

Son kez savaştım, zafer hep kelimelerin,

İçtiğim kaynar su, yakarken bedenimi,

Yeniden doğup, taze bir don bulmak için,

Alt üst olsam! köre ödemem bedelini…

*

Ah acı! Ruhum bedenimi kemiriyor,

Hayatımı sömüren o kör-topal düşman,

Hem kanımı emip, hem bana dikleniyor,

Ey can! Bu yüzden iyiyle zordur barışman…

*

Keşke düşlerimin gerçekleştiği günler,

Yaklaşsa, iyi olsa zihnimde taht kuran,

Belki bahçemde ak güller yeşerecekler,

Ah ne zaman kalbim! seni duyacağım an…

*

(ABBA: 13 Haziran 2015. Parçalanmış zihinler, Alacakaranlık ruhları doğuruyor, Kötü iyiyi boğuyor, Lakin zamansız zamanda iyi yeniden doğuyor, İnsan kiminle savaşıyor? Sanki sadece öz benliğine zulüm uyguluyor…)