Pare pare can...

Bir ses, sadece bir ses. Sesine karışan sözlerin. Sözlerin ve kelimelerin.

Dudakların birer yay parçası olmuş nasılda atıyor oka dönüşmüş kelimelerini  tek tek.

Üstelik de tam isabet. Her seferinde on ikiden vuruyor yüreğimi.

Yüreğim… Ah, zavallı, naçar yüreğim. Sahipsizim. Yara bere içindem.

Örselenen yerlerinden ince ince sızıyor tunca benzeyen kan damlaları. Her bir hücreme yayılıyor alevler. Can pare pare.

Avutma kendini yalan yanlış tesellilerle. Gözlerimden süzülen yaş olsa kıpkızıl mı olurdu rengi?

Pare pare can göğsümde inliyor. Ecelim oluyorsun Azrail’den beter.

Muvaffak oldun işte, mutlak zafer senin.Tüketme daha fazla nefesini var git kutla başarını ve sus artık, sus!

Diri diri toprağa soktun ya beni. Sen de… Sen de sonsuza kadar sukut çukurunda kal, demek istiyorum ama dilim varmıyor, bu halinde bile izin vermiyor yüreğim ilenmeme. Fısıldıyor kulağıma “Kusurları örtmede gece gibi ol” diye Mevlana çokkkk uzaklardan.

Titriyorum mercan renkli bir gül dalı gibi hem de zangır zangır.Dişlerim birbirine çarpıyor. Zemin kayıyor sanki ayaklarımın altından. Dönmeye  başlıyorum olduğum yerde. Beyazlar giyinmişim tepeden tırnağa. Dönüyor,dönüyor, dönüyorum. Dualar dökülüyor dilimden tane tane. Neden sonra ben, “ben”olup  özüme dönüyorum ve tekrar ediyorum O’nunla birlikte “Ya olduğun gibi görün ya da göründüğün gibi ol.” diye  defalarca kez.

Bağdaş kurup oturuyorum alazları solgunlaşmış küle dönmeye yakın kalbimin hemen yanına. Elimi uzatıp okşamak istiyorum acıyan yerlerini, öpmek öpmek ve azaltmak sızısını.

“Üzülme benim için.” diyor.

 “Yar için ölmektir belki de gerçek aşk, pare pare olmak, ona bölünmektir tam da gözlerinin önünde, işte şu an olduğu gibi.”

Titriyorum mercan renkli bir gül dalı gibi hem de zangır zangır.