Paris'in Hakkını Vermek

25. 03. 2010 Paris Kısa yazacağım. Gene sıkıntı kapladı içimi. Bir çay sarkıttım kalbime gelip çöken bu yalnızlık soğuğunu, üşüten rüzgârı biraz olsun dindirmek, hayallerimi ısıtmak için. Boş zaman yaratmaya çalışırken, boş vakitlerini dolduramayıp kendini tekrar çalışmaya adamak çok ıssızca. Haksızlık bu! Vahşileşmek en büyük korkum oysaki... Hayatımın hiçbir köşesinde bir cuma veya cumartesi gününü bomboş bir yalnızlıkla geçireceğimi, daha doğrusu geçiremeyeceğimi düşünmezdim. Hakkını verememek hafta sonlarının üzüyor beni. İçki, oyun, ders, dizi… Sonuçta duvarlarla konuşmak kalıyor geriye. Esas olarak bütün bu kaygıların kapısı tek yere çıkıyor. Paris’in hakkını veremiyorum. Bu oda beni içine hapsediyor. Vahşileştiriyor. Kıramıyorum zincirlerimi. Buna ne param var ne de enerjim. Yorgunum. Bu yalnızlık hali tüketiyor tüm enerjimi. Oysa herkesin dilinden bahar şarkıları taşmaya başladı bile. Benim de eskiden bu tarz gönlümde çiçeklenmeler olurdu. Burada olmuyor. Büyük duygu yoğunlaşmaları yaşıyorum. Ruhumu muhafaza ediyorum. Aynı parklarda ve sokaklarda dolaşıyorum. Bu şehrin havası gibiyim. Bir güneş açıyor, bir yağmurluyum. Güneşliyken palto giyiyorum; yağmur yağarken tişörtle dolaşıyorum. Ruhumun Paris ile ilişkisidir aslında bu. Ömrümüzden bir gün daha gitti. Eğer yaşadığım durum çılgınlık olarak ifade ediliyorsa (hayatın özü de diyorlar bazen); neden hala mutsuzum? Neden hala sevdiklerime bu kadar bağlı ve bağımlıyım. Söz bitmez. Nasıl bitsin bu koskocaman sessizlikte. Eiffel’in ışıklarını çıldırttılar gene. Tek çıldıranın ben olmadığımı görmek (hoş) her nedense hiç de moral vermiyor(!)