Pas tutmuş yürekler...

Biz çocukken bebeklerimiz vardı.
Plastikten, basınca ağlayan..
Burnumuz akar , kolumuza silerdik
Saç tokalarımız yoktu rengârenk,
Kurdeleler takardık, birer kelebek misali.
Gelincik tarlalarından sekerek giderdik okula,
Bizim umutlarımız vardı, yarınları iple çekerdik.
Soğuk kış gecelerinde kestanelerimiz vardı,
Yün yataklar, yün yorganlar ,
Buz gibi suyla yıkardık yüzümüzü,
Masanın en başına büyüklerimiz otururdu.
Bakır, kalaylı tencerelerde pişerdi yemekler,
Hamama giderdik yıkanmak için..
Biz çocuk olduk, genç olduk, erişkin olduk,
Biz hem herşey, hem de insan olduk..
Biz severken hesapsız,
Aşıkken masum olduk..
Zor şartlarda okuduk,
Kimseye heveslenmedik,
Yüzümüz kızarmadan, başımız dik bitirdik..
Şimdi bakıyorum insanlara yabancılaşmış gözlerle,
Aşkları var, mutsuzlar.
Seviyorlar, umutsuzlar.
Okuyorlar, yarınsızlar.
Kalabalık içinde yalnızlar,
Kocaman odalar, maun masalarda ,
Teknelerde, yatlarda, klüplerde, barlarda
Tek başınalar..
Sahte dostluklar, geçici arkadaşlar,
Adı "aşk" konulan yalan zamanlar,
Sanal sevdalar, sanal dokunuşlar,
Adı çağdaşlık olan tuhaf yaşantılar...
Yabancı gözlerle Dünya'ya bakıyorum,
İnsanımsılar kuşatmış çocukluğumdan kalan yerleri.
Hayallerime dokunmuşlar, hepsi gri birer heykel,
Tenekeden bedenlerinde ki yürekleri paslanmış,
Sevgi bir yerlerde tutsak, özgürlüğü bekliyor..
Yabancı gözlerle etrafa bakıyorum,
Gün doğarken ufukta umut görünüyor,
Ezan sesleri çınlarken şehrimin üzerinde,
Martılar aşkın döndüğünü müjdeliyor...

Nur Zeynep