Pastırma yazı, piknik ve yalnızlık

Dün günlerden pazardı ve Konya’da hava çok güzeldi. Pazar günleri tatildir ya, hani hep geç kalkılır. Dün bende öyle bir gün sandım. Annemin "kalkın hadi, bugün pikniğe gidelim" diye seslenmesiyle uyandım.

Hani pazardır ya, hani kahvaltı uzun uzun geniş bir süreye yayılır. Ama dün öyle olmadı. Hemen basit bir kahvaltı ardından hazırlanan piknik sepeti ve hooooppp piknik alanı…

"Bu havada kim gelir buralara?" diye düşünmüştüm. Ama piknik alanına vardığımızda insanlar bu günü fırsat bilip koşuşturmuşlar temiz ve acık havayı. Hemen annemle serdik halıyı oturduk. Babamda en sevdiği işi yapmaya, mangalı yakmaya koyuldu.

Ben de çevremdeki insanları inceledim. Yaşlı bir amca ve teyze oturuyorlardı hemen sol tarafımızda. Beraber yakmaya çalışıyorlar mangallarını. Belki yıllarca her işe beraber koşturmuşlar, zorluklara beraber göğüs germişler. Ve şimdi de beraber mangallarını yakmaya çalışıyorlar ve çok hoşuma gitti.

Diğer taraftan ise daha genç karı koca ve 2 kızlarıyla beraber pikniklerini yapıyorlardı. Çocuklar oynuyor, anne ve baba hem sohbet ediyorlar hem de getirdikleri yiyecekleri yiyorlardı. Sonra kalkıp top oynamaya başladılar. Onlar koşup güldükçe bende onlara gülüp eğleniyordum.

Diğer taraftan da yolda arabayı sürmesini öğrenen bir genç bayan ve yanında genç bir erkek. Arabayı her kaldırmaya çalışırken arabanın stop edip durması ve yanındaki genç adamın gülmesi beni de çok eğlendirdi.

Bu arada babam "etlerr hazır" dedi. Ve çevremi incelemeyi bırakıp güzel bir yemek keyfi yaptım. Güzel bir gün geçirmiş oldum. Çay da yapıp içmek isterdik ama akşam üstüne doğru hava soğumaya başladı. Ve çayımızı evde içtik.

Eve geri dönerken şunu düşündüm. İnşallah bende hayatımı beraber geçireceğim insanla tanışırımda o yaşlı teyze ve amca gibi yaşlandığımda mangalı beraber yakacak kadar beraber bir ömür geçiririz.

İçimdeki yalnızlık duygusu yine kanamaya başladı...