Patlayamamış Mısır

24. 03. 2010 Paris Paris’de İstanbul şarkılarını dinleyip içleniyorum. İstanbul’da kim bilir nasıl Paris’e içleneceğim. Gurbetlik veya diğer adıyla hasretlik kavramları ve bunların bende bıraktığı derin melankolik içleniş, ruhumu/ duygularımı bir arada tutuyor. Bu şehirdeki gurbet, gurbetçilik, yabancı olmak derin sosyolojik rahatsızlıkları beraberinde getiriyor. Araplar, Afrika- Fransızları, Türkleri, Kürtleri ve daha nice kente ve kültüre adapte olamamış mültecileriyle Paris bir şenlikten çok uzak. İstanbul nasıl bir mega köyse; Paris de mega bir akıl hastanesi gibi. Kapitalist hayatın ürünü yalnız, tek tip bireylerini bir kenara koyarsak (ki bence bu hastanemizin bodrum katını oluşturmakta, kötülüğün kalbi), her köşede bir ruhsal bunalıma sahip insan görmek mümkün… Kendi kendine konuşanlar, dinlediği müzikten feyiz alıp herkesin ortasında umarsızca konser verenler, insanlara sarkıntı olanlar. Sarhoşlar, hırsızlar, insanları aptal yerine koyarmışçasına aynı printer makinesinden fırlamış yardım metinleriyle dilenciler. Aslında hepsi aynı çılgınlığın ürünüler. Zaten zor şartlardan, şehri bırakın köy dahi denemeyecek yerleşim yerlerinden gelen bu insanlar için Paris düzenli bir şehir değil, her şeyin düzgün, beyaz olduğu bir akıl hastanesi. “Parisien” lakaplı şehirli Fransızların bu çılgınlık karşısında sessizce izleyici kalması ise bu akıl hastanesinin beyaz önlüklü doktorları olduklarını düşündürüyor bana. Paris ve onun gibi metropoller sıfırdan başlamaya, umutla buraya gelen insanlar için ekmek kapısı olmaktan çok, umut kırıcı oluyor. Hayal kırıklıkları arka arkaya gelince de akıl sağlığını ve ruhsal iradeyi elde tutmak zorlaşıyor. Sessizlikten patlama noktasına gelmek ve patlayamayanların yanında patlamamış bir mısır olmak gibi. Uzun yıllar yurtdışında kalmış, normal insan aranıyor (!) Sözüm meclisten dışarı (!)