Patlıcan reçeli olacak kadar umudumuz yok artık...

Yorgunluk yoğun, nefessiz bir his... Sensizlikte seni yaşatmak mı yoksa senleyken sensizliği tatmak mı yordu bilmiyorum ki... Şansını fazla zorladın sanki. İnsan olduğumu unutmuş gibi davrandın. Bilmeliydin halbuki et sarılı bedenimin içinde bende de bir ruh var. 

Yaşattığın her duygunun bende bir iz bıraktığında, her bir gözyaşının bir tebessümümü sonsuza dek sildiğini, her sözünün nakış gibi beynime nasıl işlediğini, her yoldan çıktığında benim ışıklarımı söndürdüğünü, her acıttığında senden koptuğumu bilmeliydin.

Ben de yapabilirdim, canını yakabilirdim, gözyaşlarını dökebilirdim, ben de yoldan çıkabilirdim ama yapmadım, yok edemedim bizi. Değdi mi peki ?

Ben de şuan onu düşünüyorum işte... Değer misin ki bunca sabır tüketişime, sevgi harcamalarıma, nefessiz kalışıma... Keşke seni tanıdığım gibi kalsaydın da bunları yaşamasaydım...

Artık yaşadığımız şeylerden dolayı ne tadımız ne tuzumuz kaldı. Patlıcanın bile bir umudu varken bizde yok. Bir patlıcan reçeli olamayacak kadar umutsuz vakayız.