- Kategori
- Felsefe
- Okunma Sayısı
- 1686
Paylaşınca çoğalan...

Adamın biri, çok sıkılmış hayatın aynı günlerinden, aynı gecelerinden, aynı mevsimlerinden, aynı renklerinden...
Düşünmüş, neden mutsuz ve sıkıntılı olduğunu. Değiştirmek istemiş aynı yaşadıklarını. Gündüz uyumuş, gece uyanmış... Olmamış. Bir süre sonra yine aynı olmuş herşey.
Kalabalıklara karışmış. Yok, yine aynı kalabalıklar. Yanlızlığa kaçmış. Yok, yok yine aynı yanlızlık...Okumuş, yazmış, aynı kapıya çıkmış tüm harfler. En büyük aşkları yaşamış, en iyi, en güzel kadınlarla birlikte olmuş, ayrılıklar görmüş, içi yanmış. Bir de bakmış aşklar aynı, ayrılıklar aynı. En lüks evlerde oturmuş, en güzel araba onunmuş. Evler dört duvar aynı, arabalar hep aynı yöne gidiyor. Ne yapsa nafile... Mutsuzluğu, büyüdükçe büyümüş. Bir düşe yatmış, tüm yaşantısını görmüş ve anlamış ki herşey bir düşmüş.
Kalkıp gitmiş çoook uzaklara, aramış bulmuş en bilgeyi. "Aman" demiş, "Bana yol göster, öleceğim kederimden. Herkesin sahip olmayı isteyip, sahip olamadıklarına sahiptim. Ama mutlu olamadım, ben nerde yanlış yaptım..."
Bilge, bakmış uzun uzun. "Her şeyin var demek. Nedir herşey? Mal, mülk, servet... Satın alabileceğin herşeyi satın aldın ama mutluluğu satmıyorlar değil mi?" diye sormuş. Adam, susmuş uzun uzun...
Bilge demiş ki; "Çık dışarıya bak insanlara, hep almışsın evlat, vermemişsin hiçbir şey... Bazan mutluluk paylaşmaktır. Sen çok açken dahi, son lokmanı verdiğin bir çocuğun yüzündeki gülümsemedir bazan mutluluk. Soğuk havada, paltonu verdiğin bir yoksulun gözlerindeki umuttur mutluluk. Bazan mutluluk, kendi mutsuzluğun pahasına başkalarını mutlu etmektir. Paylaşmayı dene, paylaştıkca artar mutluluk'...
Ve anlamış adam, aynı yollardan geçerek dönmüş evine. Selam vermiş tanımadığı herkese. Oyunlarına katılmış çocukların. Yol göstermiş kaybolana, ekmeğini paşylaşmış yoksulla. Göz yaşını silmiş ağlayanın, gülenle gülmüş.
Ve yol bittiğinde bakmış ki, giderken aynı olan yollar, dönüşte ne çok değişmiş.
Hikayem bu kadar. Diyeceğim o ki, paylaşılmayan mutluluk, paylaşılmayan sevgi çoğalmıyor. Derler ki, her kıssa da vardır bir hisse. Herkes kendi payına düşeni alır...
*Hikayedeki adam ve bilge gerçek kişilerdir.
Önerilerine Ekle Beğendiğiniz blogları önerin, herkes okusun.

Sizi tebrik ederim.Çok ustaca bir anlatım.Ve bende payıma düşeni aldım.Sevgiler
Günes Türksoy 02.09.2007 17:17- Cevap :
- Güzel katkılarınız için çok teşekkürler.Sevgiler 02.09.2007 19:42
Bazen mutluluk okuduğunuz bir yazıdadır işte böyle. Keyifle okudum yazınızı, yüreğinize sağlık .Hikayedeki adama ve bilgeye sevgiler
didemo 01.09.2007 9:40- Cevap :
- Tanımadığım birileriyle bile mutluluğu paylaşmak ne güzel...Teşekkür ederim.Sevgiyle 01.09.2007 11:56
"Verdikçe çoğalanlardanım" ve evimi tanımlarken "var evi " derim hep. Hatta oğlum bile buna böyle alışmış ki, bir gün unuttum neydi ama, saçma bir şey istedi, gecenin bir vaktinde, biten jölesiydi belki de bu, yok deyince, "hani var eviydi" diye tiye aldı hemen.:)) (kaldı ki, onun bile yedeği bulunur genellikle evimde)
derinmavi.. 31.08.2007 17:35- Cevap :
- :)çok güzel,bunu bende söylemeliyim...'var evi'...süper:) 31.08.2007 18:58
Elinize yüreğinize sağlık. Ben de hasim'ce tarafından buraya gönderildim:) Her ikinize de buradan teşekkür etmek istiyorum. Paylaşmak hayatı bir ömür boyu...
drgayemm 31.08.2007 11:03- Cevap :
- haşim bey'in güzel yüreğine de selamlar.katkılarınız için teşekkürler.sevgiler... 31.08.2007 16:33