Paylaşmak

Paylaşmak bir değerdir. Acıyı, sevgiyi, aşı, mutluluğu, derdi, belki bir paket ya da bir içimlik sigarayı, belki hayatı, yalnızlığı, bilgiyi, fikri, düşünceyi, neşeyi ; paylaşmasını bilene paylaşacak o kadar çok şey vardır ki hayatta.

Sahip olduklarımızı ya da olmadıklarımızı paylaşamayınca ne anlamı kalır ki hayatın? Paylaşamayacak kadar yalnız kalmayı başarabilmişse bir insan yaşamının bir anlamı yok demektir. Bloga yazı yazmak bile fikir, düşünce ve hayatın paylaşımından başka nedir?

Paylaşmak sınırsızca olmalıdır.Paylaşmak aleni olmalıdır.

Fakat ne yazık ki paylaşamıyoruz. Sevgiyi dahi paylaşmaya çekinir bir toplum haline gelmişiz. Kokuların, güvensizliklerin, hayal kırıklıklarının sonucu olarak güvensiz, egoist, bencil, içine kapalı ve değerleri yok olan bir topluma dönüşüyoruz.

4 kardeş sokakta oynuyorlardı. Komşularının oğlu yanlarına yaklaştı.Bisiklet pompasını istedi. Birincisi "Pompa yok babam işe götürdü" dedi.İkincisi "Ne yalan söylüyorsun pompa kömürlükte ya!!" dedi. Üçüncüsü "Pompa kömürlükteydi ama, fitili bozuldu babam tamir ettirmeye işe götürdü." dedi. Komşunun oğlu uzaklaşınca dördüncüsü ikinciye "Salak babam bisiklet pompasını kimseye vermeyin demedi mi ne söylüyorsun kömürlükte olduğunu" dedi ve üçüncüye dönüp "Aferin durumu iyi kurtardın!" dedi.

Yaşları 4 ila 14 arasında değişen dört kardeş. Paylaşmamanın hoş bir şey olmadığının farkındalar, paylaşmamak yalan söylemeye teşvik ediyor onları, yalan ortaya çıkar gibi olunca da kurnazlık giriyor devreye.Yalan ve kurnazlığın ödülü de "Aferin" oluyor.

Başkaları ile ortak amaçlara odaklanmanın ve kaynakları ortak kullanıma sokarak sonuca ulaşmanın yarattığı keyif ve tatmin hiç bir şeyde yokken, içe kapanıklığa, benciiliğe giden bu yola bir dur demek elimizde.