Pazartesi ve diyet...

Bütün şişmanlar... Şişman olduğunu sananlar... Hafta sonu biraz fazla kaçıranlar... Haftanın bu ilk günü diyete karar verirler.

Veee... Pek çoğu maalesef başarısız olurlar.

Başaranlara sözüm yok... Ancak tebrik edebilir... Bu başarılarının (!) devamını dilerim.

"Başaramayanlar Gurubu" kurulsa, o gurubun üyelerinden biri de tahminen... Aslında ne tahmini...Kesinlikle, ben olurum.

İşte size bir örnek...

Aslında kilolu değilim... Ama kilo almaya acaip müsaitim.

Çünkü ne çikolatadan vazgeçebiliyorum... Ne de hamur işlerinden.

Hatta bununla ilgili şöyle bir mantık yürütüyorum (!)

Eğer yemeyeceksek bu caaaanım yiyecekler ne olacak... Öööyle süs diye konup bir tarafa... Hatta çevresine de bir tel örgü... Üzerine bir etiket.. .Sakın yemeyin... "Bunlar

cızzz" mı yazılacak?

Neyse gelelim bilmem kaç yüzüncü denememe.

Geçtiğimiz Pazar günü, "nasıl olsa yarın yiyemiyeceğimi" düşünerek mükellef bir kahvaltı ile başlayan günüm (tel örgü ardında değildi hamur işleri)... inanılmaz bir yeme çabasıyla geçti.

Çaba diyorum, çünkü gittim çikolata bile aldım. Ertesi gün rejime başlanacak ya.

O gün... Pazartesi günü, sabah, çok dikkatliydim canım.

Bir kibrit kutusu kadar peynir... Kızarmış ekmek... Ve bir salatalık.

Çok güzel...

Kendimden memnunum.

Öğlen bir parça tavuk eti... Biraz da salata.

Ben muhteşemimmm...

Neyse, bütün günü ot ağırlıklı geçirdikten sonra...

Gece saat on civarı...

Bir eksiklik var... Ama ne?

Aslında akşam saat 7 den sonra yemeyin diyorlar.

Ve işin komik tarafı, ben bunu en iyi bilenlerden biriryim...

Ama midem bunu biliyor mu? Bir de ona sormalı...

Sordum...

"Biraz daha aç kalırsam tüm yiyeceklere saldırırım" diye tehdit etti beni.

İşime geldiği için korkmuş gibi yaptım.

Bir, bilemedin iki meyve yemem lazım aslında.

Ama meyve midemi kazıtıyor.

En sağlıklısı yoğurt diyorum.

Veeee... Dolaptan yoğurdu alırken tatlı ilişiyor gözüme... Arkamı döndüğümde de çikolata paketi...

Büyük bir irade (!) örneği göstererek yoğurdu yiyorum sadece.

Bundan sonrası tam bir komedi.

Ne çikolata... Ne de tatlı gözümün önünden gitmiyor. Aslında hiç aklımdan çıkmıyorlar ya.

Ha bire su içmek bahanesi ile mutfaktayım.

Ben kim... İrade ölçmek kim?

"Azıcık kopartsam çikolatadan... Ne olur ki?" Diyorum.

Bir parça koparıp ağzıma atıyorum.

Hmmmm... O ne müthiş tat...

Bir parça daha... Aaaaa !.. Bitti.

Yaptığımdan pişmanım... Ama olsun.

Pişmanlığım uzun sürmüyor.

Biraz sonra mutfağa gidiş-gelişlerim sıklaşıyor.

Yanlış alaşılmasın...

Amacım sadece "su içmek."

Arada bir dolabın kapısını açıp bakıyorum. Caaanım tatlılar yerinde duruyor mu diye... Başka amacım yok (!)

Veee.. Dolapta durmasındansa... Midemde durmasına karar veriyorum.

Bu hafta şart mı canım?..

Haftaya pazartesi başlarım rejime...

Bugün yine bitmez tükenmez pazartesilerden biri...

Ve henüz öğle saatleri...