Pencereme bir kuş kondu.

Bir kuş kondu pencereme, kan bulaşmıştı kanatlarına. Avuçlarıma aldım. Ürktü, titredi.. Hareket ettiremiyordu bir bacağını. Çatının kenarına yaptıkları yuvasından düşmüştü belliki...İşaret parmağımla yavaş yavaş başını okşadım. Sonra gagasının altını.. Ölecek diye korktum avuçlarımda..
Yaşamak zorundaydı.. Ölmemeliydi.. Adını Hayat koydum..

Yaşasın !!! Bu gün 8. gün ..Sabah günaydın demek için başucuma konmuş Hayat... Uçmaya çalışıyor.
Küçücük havalanıp yine yatağıma konuyor.. Sevgiyle izledim.. İşaret parmağımı uzattım. Üzerine kondu.. Gagasından öptüm onu usulca fısıldadım. "Sağol Hayat. Bana umut olduğun için."

O artık özgür.. Rahatça uçabiliyor.. O'na çok alıştım..O küçücük varlığıyla adı gibi Hayat oldu benim için. Karar vermem gerekiyor. Ya kafeste benim yanımda yaşayacak. Ya özgürlüğe kanat çırpacak..
Onu o kadar çok seviyorum ki esaretine dayanamam. Hayat özgür olmalı, sevgime, ona alışmama,
sessizliğime ses olmasına rağmen uçsuz bucaksız göklerde kanat çırpmasına izin vermeliyim.

Son kez öptüm Hayatı.. Masmavi gökyüzüne açtım avuçlarımı ve az önce küçücük bedeni ile sıcaklığını hissettiğim Hayat kayıp gitti avuçlarımdan.. Kendi özgürlüğüne..

Bu gün günlerden Pazar.. Yine bir kuş sesi ile açtım gözlerimi.İnanamadım... Hayat pencereme konmuş..Açtım camları sabah esintisi ile odama doldu sesi.. Elime kondu..Başını okşadım.. Gittiği yerlerden selam getirmişti sevdiğim. Telaşı vardı Hayat'ın..Onun kanatlarına bağladığım umudumu götürecek uzak diyarlara.. Gidişini seyrettim ardından . El salladım gökyüzüne.

"Güle güle Hayat, yine uğra sessiz bahçemize."

Nur Zeynep