Penceremin önü

Issız bir yolun ortasındayım. Ne gelen var ne giden. Ayaklarım beni bir yerlere götürmeye çalışırken ben kendi duygularımın esiri olmuş, yüreğimin sesini takip ediyorum. Arada kendi kendime soruyor " Ben nereye gidiyorum?" diyorum. Kendi acılarıma boyun eğmeyi seçmedim. Var olan duygularım yeter de artardı bile bana. Köşe bucak kaçmadım. Sonu olmayan sevgiliye kucak açmadım. Kulaklarım çınlarken ağlayabildim. Kalp sızılarımı rehber alırken kimselere feryadımı duyurmadım.
Terkedenin terkedilenden ne farkı var?. Ölüm yeni bir başlangıç, hayat ise ölüme atılan ilk adım ise. Bu uğraş niye? Yıkayamadığım bulaşıklar elimde leke bırakmadı. Çift ütülediğim pantolonun çizgileri bacaklarıma zarar vermedi. Gözlüklerimin camını kadife bezle silerken onu kırmamaya özen gösterdim, incitmemeye... Balkona bakan penceremin önünde kanat çırpan kuşlar benimle oynamayı çok istedi. Yanmadım hiç onlarla kanat çırpamadığıma. Hayat çırpınırken, kanat açmak. Kendi kanatlarınla uçabilmek ise... Issız bir yolun ortasındayım... Kendi fenerim elimde. Çevremde kimseler olmasa da.