- Kategori
- Şiir
Pervâne Yüreğim
sükût ikrardan gelir denir
susuşum kabullenişim değil /çığlığım benim
bir karanlık ayna içim
göremiyorum kendimi neresinden baksam
ışığımı arıyorken
içimi ezen bir bakış fırlıyor içinden
göğsüme sapladığı hançer
ferimi söndüren, beyazımı karalayan
yüreğimi ateşinde kilitleyen sözü(nde)
yollar çıkmaz/ yıkık köprü
payidar kalacak olan
geri alınamayacak dilden çıkan
harlanan ateşte sağaltılamıyor bir türlü sızım
timsah gözyaşlarım olmadı benim hiç
hem içimde hem dışımda aktılar hep
madalyonun iki yüzü de aynı dünyam
değiştirmedi beni hayat aynam
ne pinokyo oldum ne de külkedisi
kör ve sağır bakanların elleri dolanıyor
kör yarasalar uçuyor yürek boyumda
ağız dolusu kanlı söz dökülüyor kalbimin sarnıcına
kanıma karışınca zehirleri
kanatlanıp uçacak sevinçleri
ben görmeyeceğim naralarını belki
duman kesecek gözlerimi
yaktıkları anızın bir parçasıyım çünkü
yangında en son görecekleri
dikenini batırdığı gülün, soğuğunda üşüyen
kanatları kırık kuşun yüreğinin gölü
apak bir gökyüzü
ömrüm boyunca pervane olan yüreğim
ağla ağlayabildiğin kadar,
öleceğini sandığın günler de geçmedi mi
10 Mart 2010
Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.