Pes!

Bir kriz anı sonrasıydı.Beynim mantiken durmuş ama hayal kurmayı başarır bir haldeydi.Elimdeki kadehin içindeki pahalı şarabın süzülmesiyle kendime geldim. Kendime geldiğimdeyse avucumdan süzülen kırmızının şarap olmadığını farkettim.
Nedendi, niçindi? 

Cevapları bende gizli bir çok soru daha... 

Bildiğim belki dile getirdiğim hatta son anda yüzleştiğim bir çok soru.
Bir elime pasapotumu aldım diğer elime haritayı. Kapadım gözümü parmağımı bastım. Sadece adını bildiğim bir yer çıktı karşıma. Cesaret o anda beni terketti.
-Eeeeeeehhh nereye gidersen git be! zaten ne zaman gerçekten ihtiyacım olduğunda terketmedin ki beni ? 

Bir otobüse atlamak oldu tek yapabildiğim nereye gittiğini bilmediğim otobüsten yanlış bir durakta indim. Tanıdık birilerini aradı gözüm. 

O da nesi hiçbir tanıdığa denk gelemediğim yer ne kadar da tanıdık bana.
Kendime geldim ne pasaport vardı ortada ne de binilip gidilmiş bir otobüsün bileti. Tüm bunlar acıtanlardan kaçışımın simgesiydi hayalimde. 

Kalmalıydım yüzleşmeliydim hayatla. Pes etmeyi adet edinmiş halimden vazgeçmenin zamanıydı. 

Mücadelecisin sen derler bana ama bence ben pes edenim..