Peynir Çorbası

Hasibe  İstanbul’un 1970’li yıllarında, henüz semtlerin oluşmadığı, evlerin arasında kilometrelerce mesafenin olduğu zamanlarda 6 kız çocuğuyla evde yalnız kalırdı. Kocası ahçı olduğu için, kendi lokantasını işletirdi. 24 saat açık olunca restoran, iş senin olunca başından ayrılsan olmaz. Her ne kadar akrabalarını da çalıştırsa, onun gibi işe sahip çıkmazlardı, iş yine sahibinin olur işlenirdi. İşte olmadığı zamanlarda tüm çalışanlar restorandan evlerine erzak, et kaçırırlardı. Kendi bonkör olmasaydı, yerken yedirmeseydi neyse.. Zaten kendi bunlara kızacak, bunları insanın yüzüne vurup aslan kesilecek biri değildi. Ama karısı Hasibe az dert etmezdi. Geceli gündüzlü çalışınca kocası, bu kadar boğazı doyurunca hele, ne hakkı varsa kocasına aitti. Geriye kalan talancılara ağzının payını vermek isterdi, içine ata ata bir hal olurdu. 

Hasibe geceleri uykusuz geçirirdi ne yapsın. 6 kız evlat, dağ başı gibi bir evde. Kurt inilermiş o zamanlar, öyle ıssız. Evin güvenlik tertibatı mı var, kupkuru camlar var. Parmaklık değil, panjur bile yok. Dış kapı han kapısı gibi, yüklensen açılacak. Çelik kapıymış, maymuncuk kilidiymiş, onlar da yok haliyle.. Kapının önünde cılız bir köpek. Caydırıcı ne var başka.. Gün ışıdığında, çok şükür.

 Hepsi birbirinin bir iki yaş altı körpecik çocuklar uyandı mı tamam. Evde ne varsa yemek o. Fakirlik çektikleri yıllar.. Öyle herşey bulunmuyor. Köşede market yok. Peynir tabağında az kaldıysa, 7 boğazın sabah kahvaltısını çıkarmayacak gibiyse sıvardı kolları Hasibe. Biraz salça kavurur, sulandırır, içine de kalan artık peynirleri eklerdi. Peynirler o suyla bir taşım kaynadı mı ocağın altını kapatırdı. Sofranın ortasına aldığı tencereye ekmekleri bana bana peynir çorbasını içerdi yavrular. O peynirin kokusu suya geçince mis gibi kokardı, yemesi yavan olmazdı, karın doyurmaya yeterdi.