Piknik

O objektife ben bakmışım, hiç hatırlamıyorum. Ama hatırlamadığım sadece objektif ve fotoğraf çekmeler. Yoksa Abant’daki ve daha birçok yerdeki pikniklerimizi unutmam mümkün değil. Daha doğrusu böyle anlar hatırlanmaz, onlar sizi oluşturur, siz bu anların toplamından biraz fazla olansınızdır.

Nasıl unuturum, mahalledeki 3-4 aile birleşir, artık ne araç bulursak, içine tıkışır uzak veya yakın artık babalar nereye karar vermişlerse oraya, yola düşülür. Biz çocuklar aracın varsa en arka bölümüne balık istifi ama neşeli güle oynaya yollarda.
Vardığımızda zaten yolculukdan dolayı yorulmuş olmamız, daha az koşturup oynayacağımız anlamına gelmez.

Mis gibi çam kokulu ormana daldığımızda, kendimize en uygun yeri bulma için bir arayış ve yerleşme.

Babaların çilingir sofrasıdan gelen anason ve onu izleyen mangalda kızaran köftelerin kokusu.

Aç karınların derdine derman bulduktan sonra çetenin toplanıp etrafı keşfe başlaması ve uzakta önünde bir kesekağıdı ve bir şişeden şarapdan başka birşey olmayan amcanın kara köpeği. Daha sonra dönüş yolunda büyüklerimiz ona sarhoşun köpeği adını takarlar.

O günlerden bende kalan, ağzımda bir arkadaşlık tadı, kulağımda bir neşe şarkısı, ellerimde keşfetmenin kiri.