Pirinç

''Ben'' dedi kadın ''aylar oldu belki evde pilav yapmadım, pilav pahalı gelir bize''

Bense dedim kendi kendime -pilavsız sofraya oturmam beyazı sarısı fark etmez yani bölücülük yapmam bu konuda.

''Biz hep evde bu aralar makarna yumurta yemekteyiz'' dedi kadın

Ben, utandım yediğim pilavlardan... Soframdan.

4 yaşındaydı dedi kadın büyük oğluma 2,5 yaşında kızımı emanet edip fabrikaya gitmek zorunda kaldığım zaman...

Kendi 4 yaşım geldi aklıma vaaa desen ana vööö desen baba..

Sabah çıkıyordum akşama kadar ikisi yalnız kalıyordu evde

Kapıda 5 dakika kalsam dellenmeye hazır tiriplerim geldi, gözlerimi kapadım.

Kadın ufacıktı, hem de tefecikti ama dimdik ayakta ve sıkılmış bir yumruk gibi inadı vardı bağıra çağıra.Yüreğime takılı bir acayip soru;daha nasıl pilav yerim ağız dolusu?

Koca, 15 sene olmuş alıp baş vurmuş İşçi ve İşçi bulma Kurumu yerine rakı sofralarına. Emekliye ayrılmış alkol masalarından. Olmazsa olmaza gelmiş zaman, basmış istifayı evlilik ortaklığından. Korkmakta 450 milyon maaşla nasıl yaşamakta, ama yılmamakta inadına. Sanki bu hafta sayısal ona çıkacak gibi telaşla beklemekte kaderin onu da kazananlar listesine kaydedeceği anı. Çelimsiz bedeninin farkında ama asılmakta hayata. 2 çocuk şimdi liseyi bitirmiş diplomasıyla vasıfsızlar ordusuna nefer .Yok ki cebimde fazladan pil olayım hayat boyu onlara fener. Ama ahtım var yazmışım şuraya,  maaş yatsın alacam ne kadar hububat bakliyat varsa. 

Hele ki pirinç, almazsam gözlerime dizilir taneleri, hayatım olur bir hiç...