Pışıl'ın Kahvesi

Komşumun verdiği ekşi mayayla, tam buğday unundan ekmek yaparken, annem biz göz kararıyla yapardık eskiden dedi. Yoğurt ve unla karışım yapar, ekşitirdik. Yoğurduğumuz hamurdan bir avuç ayırır sonrasında onunla mayalardık ekmekleri. Temiz, kalın bir örtüyle sarar bir gece bekletirdik iyice kabarsın diye. Konuşturuyorum oradan buradan. Anlatıyor benim bunları yazacağımdan habersiz.

Kızları telefondan uzak tutmak için çağırıyorum dinlesinler diye sıkı tembihlerle. Biri Japonca ya merak sarmış, diğeri figet yapma derdinde. Mayaladığım hamuru sarıp kaloriferin yanına koyuyorum kabarması için. Annem, bunlar kadardım 10 var mıydım bilmiyorum. Yattım ama uyku tutmadı diyor. Annem hastaydı, her gece bir bardak sütün içine bir çiğ yumurta çırpıp başucuna koyardı. Beni bir kaşıntı tuttu, kalkıp DTT sürdüm kollarıma bacaklarıma. Annem kızdı bak o sütü dökersen dayak yersin dedi. Olmadı, geçmedi kaşıntım, bir türlü uyuyamadım. Karanlıkta dolaşırken sütü döktüm, annem beni biraz hırpaladı o sinirle, kaşıntım hemen bitti nasıl hemen uyuduğumu anlatamam. Yoruluyordu kadın, çok çalışkandı, bir sürü çocuk. Gerçi çocuklara daha çok biz bakardık ama zordu işte o zamanlar.

Kızlar gülmeye başladı annemin konuşmalarına. Yine anlatsana diye tutturuyorlar. Annem başlıyor, on altı yaşındayım, saçlarım sapsarı-gür-uzun. Babam her akşam Pışıl'ın kahvesine gidiyor silahla, kahveye girmeden silahı bana veriyor, dönerken yine silah belimde onu almaya ben gidiyorum. Jandarmalar arama yapıyor o sıra, sene 1959 olmalı diye hesap yapıyorum kafamdan. Tek başına korkmuyor musun kız başına gece vakti diyorum. Biz insanlardan korkmazdık, cinlerden-perilerden korkardık diyor. Hanife abla diye bir komşumuz kahve yolunda geceleri bebek sesleri duyarmış, o söylerdi orada peri ailesi var dikkatli olun diye ama umursamıyorum, görmediğinden korkmuyor insan.

Kahveye babamı almaya gidiyorum, saçlarım açık belime kadar, ay tepsi gibi ama ağaçlar biraz yürüdüğüm yolu karartmış. Karşıdan, komşumuz Fadime ablanın oğlu Hüseyin geliyor beni görmedi. O da on iki on üç anca var. Birkaç adım attım aydınlığa çıktım, hiç sesimi çıkarmadan saçlarımı sallamaya başladım, çocuk çok korktu. Onu korkutunca daha çok sallanmaya başladım ve hemen yere çömeldim. Hüseyin, gerisin geri kahveye koşmaya başladı. Bizim evimiz köyün biraz dışındaydı, bende camiye yakın halamın evine gittim babamı beklemeye. Ertesi sabah, komşular toplanmış konuşuyorlar, Fadime abla anlatıyor Hüseyin'in gece yaşadıklarını. Hanife abla kendinden başka birinin de şahit olmasıyla heyecanla "Ben size demedi miydim" diye yorumlar yapıyor. Ben çoktan unutmuşum yaptığımı birden gülme tutuyor beni "Kız o bendim" diyorum. Fadime abla biraz kızdı bana ama güldük geçtik.

Anne Pışıl ne demek diye sordum. Ne bileyim kızım ufak tefek biriydi ama çok iyi bir insandı dedi. Herkesin bir lakabı vardı o zamanlar, aileler o lakapla anılırdı. Pışıllar,Yörükler, Dervişler, Kepeloğullar, Şinaloğullar,... Bize Tomaklar derlerdi. Böyle kötülükler yoktu kızım sevenler bir ömür severlerdi. Kepeloğlu Şükrü, Şinaloğlu Havva'yla birbirlerini çok severdi. Hem de teyze çocuklarıydı. Kızı ona vermediler. Kızın bir tutam saçını senelerce sakladı o çocuk. Şimdi tutturmuşlar bir elektrik, elektriğe tutuluyorlar, çarpılıp bırakıyorlar hemen.

Kızlar annem konuştukça telefona hiç bakmıyorlar. Bir hikaye bitiyor yine anlat diye tutturuyorlar. Annemin aklı dizisinde ama kırmıyor, kızlar hepimiz salonda yatalım mı diyorlar. Kabul ediyorum, çarşafları-yastıkları toplayıp geliyorlar. İzabel (kedimiz) şaşırıyor ne oluyor diye. Anneanne dur yatağı yapalım yine anlat diyorlar. Annem anlatmaya devam ediyor.

Eskiden radyolarda Arkası Yarın diye bir program vardı. Her sabah toplaşır dinlerdik yazları aynı onun gibiyiz. Anlattıklarını aynı o program gibi yarına bırakıyorum bir yandan dinleyip, unutmamak için kısa notlar alırken.