PKK yine sahnede

Bütün günümü dolaşarak geçirmiştim. Acaba ne zaman bu berber dükkanına girmiştim? Hiç hatırlıyamıyorum ama berberin bana yüksek sesle’ beyefendi’ demesi ile irkildim.

-Efendim? Bana mı seslenmiştiniz?

-Evet beyefendi size seslendim.Saç mı sakal mı?

Mırıldanırcasına sakal dedim. Yaşından olgun ses tonuna sahip berber koltuğu gösterdi ve

-Buyrun dedi

Koltuğa oturduğumda ilk kez ayna ile göz göze geldim. Sanki bana bakan ben değildim artık O olmuştum. Evdeydim. Neşe ile ilk traşımı oluyordum yanındaydım. Merakla el hareketlerimi izliyordu; nasıl fırçayı köpürttüğümü, nasıl suratına köpüğü yaydığıma bakıyordu. Canım benim aslında traş olacak kadar tüyü yoktu ama sınıfta tek traş olmayan O olduğu için ısrarlarına dayanamaştım.

-Beyefendi bıyık kalsınmı?

İkinci irkilişim

-Kalmasın 10 yıldır bıyıklıyım ve hiç faydasını göremedim onu da kes gitsin.

Şimdi tüm yanak, çene ve bıyıklarım köpük içinde yaşlı bir dedeyi andırıyorum. O bu yaşlara gelseydi eminim şimdi olduğum gibi olmayı severdi. Az tüylü olmaktan hep utanmıştı.

Gözüm aynanın köşesine iliştirilmiş bir resme takılıyor. Bir kız çocuğu resmi. O bir kız mı olsaydı yoksa?

-Maşallah, allah bağışlasın. Senin mi bu kız?

Berber en keyifli sesi ile. ’Evet amca benim’ diyor.

Aynadan arkada sıra bekleyen adamın okuduğu gazetenin manşetine gözüm kayıyor. Kırmızı harflerle yazmışlar ‘PKK YİNE SAHNEDE ’. Başımı hemen öbür tarafa çeviriyorum. Ani hareketimden dolayı berber istemeden çenemi kanatıyor. Özür dileyerek hemen kanayan yerime kolanyalı pamuk koyuyor. Gözlerim kayıyor sanki, işte yine O olmuştum.

Yerde yatıyorum bacaklarım yok; kan gölündeyim bağırmak istiyorum sesim çıkmıyor. Yanımdan hızla koşuyorlar; beni kimse görmüyor. Kalbimin üstündeki bayrağı çıkarıp yüzüme koyuyorum; gözlerimi kapıyorum.

Gözlerimi açtığımda berberdeki herkes başımda ve berber kolanyalı mendili burnuma dayamış. Hepsinin gözünde büyük bir korku var.

Gözlerimi kaçırarak ‘korkmayın ben ne yazıkki yaşıyorum’ diyorum.

Sabriye ŞAN

Eylül 06 , BURSA