Poşet içi ilişkiler

Uzun zamandan sonra yerli bir radyoyu açtım. Önce Serdar Ortaç’ın Poşet adlı şarkısı çaldı. Giriş sözleri aynen şöyle “Ben ne sana taparım, ne seni ararım, ne trip atarım.” Sonra da Gülşen yanıtlarcasına “Evet hep var olasılık nedir sanki kar payım?” diye devam etti.

Görülen o ki günümüzde yaşanan aşkların ve dostlukların son kullanma tarihleri artık çok kısa. Artık o derin bağlılık, sevgi, kendisinden önce sevdiği insanı düşünmek diye bir şey kalmamış çoğu insanda. Amaç mutlu olmaktır. Herkesin yapmaya çalıştığı da bu aslında.

Oysaki eski aşklar ve dostluklar ne kadar değerliydi! O dönemin şarkılarına bile yansıyan asil bir duruşu vardı insanların bu kavramların karşısında. Tanju Okan’ın “Kadınım” şarkısı çalarken her kadının içinin gitmesi bu yüzdendir. Birine “Seni seviyorum” demek kolay değil ama bir o kadar değerliydi. Umutluyum diyenler bu umudu gerçekten hissederek yaşıyorlardı. O zamanlarda sevgi, aşk ve dostluk göstermekten çekinmeden yaşanırdı.

Bir poşet içinde sallandırılmazdı yani…

Demek ki mutluluğun o derin ve geniş çizgisi hissedilmeden atılan adımlar, ilişkileri kısa süreli kılıyor. Bu yüzden radyoda artık duyduğumuz ezgiler de o derinliği taşımıyor. Hızlandırılmış olan her şey aynı hızla tüketiliyor çünkü…

Gerçekte; sevgi, aşk ve dostluk zaman işidir. Tanımak adına uzun mesafeler aşılır. İyi niyetle gerçek samimiyet gösterilir. Çıkarsız paylaşımlar, gerçekten yaşanılan olandır. Bu farkı anlayabilmektir asil olan…

Sonuç olarak: Herkesin beklentisi eskiye dair olsa da realitesi günümüze aittir.