Prangaların zincir boyunu uzatmak

İçinde bulunduğumuz Barış ve Demokratikleşme süreci prangalarımızın zincir boyunu uzatmaktan ibaret.

Oysa prangalarımızdan hakikaten kurtulmak her bir somut yurttaşın içinde bulunduğu toplumla beraber kendi kaderini tayin ediyor olması anlamına gelir.

Barış ve demokratikleşme talebinin batılı anlamda(liberal) toplumsal karşılık bulması, ülkemizde aynı zamanda sermayeninde yerel ve küresel yeniden yapılanmasını içeriyor.

Bu yeniden yapılanma; değişim süreci tüm dünyada bütün hızıyla yaşanırken ülkemizde acil barış süreciyle iç içe geçiyor.

Anti-kapitalistlerin ve demokratların bu sürece destek vermeleri çelişki midir?

Oligarşik vesayetçi düzenin yerine demokratikleşme; savaşa karşı barış…

Ölüme karşı yaşam; hukuksuzluğa, zulme karşı, hukuk ve adalet olasılığı görmezden gelinebilir mi?

Anti-kapitalist mücadele bir taraftan sermayenin sürekli kendisini yenilemesine de aracılık ediyor..

Sermaye varlığını devam ettirebilmek için bizi ikna edip çalışmayı devam ettirmek zorunda..

Bizde çalışmak zorunda olduğumuza inandığımız sürece sorun yok. Üretende tüketende biziz. Toplu görüşmelerde oyuna aracılık edende.

Bu çelişkili durumlara rağmen, ortada bir çığlık var; kulaklarımızı tıkayamayacağımız, duyarsız kalmayacağımız anaların, barış isteyenlerin çığlığı.

Bu acı çığlık insanlık onurunun çığlığı..

Bu çığlığın sahiplerinin kimliğine tarafına bakılamaz, özgürlük taleplerinin kimden geldiğine bakılamaz.

Ayırt edilmesi gereken "insan" çığlığıdır.

Duymamız gereken duyurmamız gereken bu çığlık, tüm ötekilerin çığlığıdır; yapma gücü bağımlılaştırılmış olanların; savaşta her iki tarafta komut altında ölenlerin, çalışmada çalıştırılanların, evde okulda sokakta ezilen itilen kadınların, düşüncesi inancı hor görülenlerin, itaat etmeye tabi kılınmaya zorlanan her canlının çığlığı..

Bu nedenle barış ve demokratikleşme süreci aynı zamanda herkesin çığlığıdır.

Sermaye daha fazla karı, istikrarı faydası için, biz "kendinden habersizler" insanlık onurumuz için bu yoldayız. Onurlu ilişkilere kavuşmanın tek yolu bu olduğu için; onurlu yaşam için onuru yadsıyan ilişkilere karşı direnmek zorunda olduğumuz için.

Bu çaba, benliğimize ve dışımızda bizi kuşatan her şeye karşı insan olma çabası, insana kavuşma çabası; her şeyi bu yönde dönüştürme çabasıdır.

Sermayesine sermaye kattıklarımızla aynı talepleri belli tarihsel dönemlerde içselleştirmek prangaların kimlerin boynunda olduğunu unuttuğumuz anlamına gelmiyor. Asıl sorun pranganın kendisi olsa da ondan kurtulmamıza giden yol demokratikleşmeden geçiyor.