Protesto etmenin adabı

Hepimiz tepkiliyiz, hepimiz üzgünüz, hepimiz duygusalız. Irak sınırından gelen şehit haberleri hepimiz öfkelendirdi, tepkimizi hepimiz kendi yöntemlerimizle gösteriyoruz.

Bir önceki kara haberde asmıştım balkona bayrağımızı, Milliyet Blog’daki ve Facebook’taki sayfalarımı kararttım. Aydın Sevinç’in kampanyasına imza attım ( http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=71077 ). Aynı kampanyaya Facebook üyelerinden destek istedim.

Bu sabah giderken sokağımdaki pencerelerde, balkonlarda asılmış bayrakları, Atatürk fotoğraflarını gördüğümde gururlandım. Akşam bayrakların daha da arttığını görünce “işte dayanışma bu” dedim kendi kendime.

Öğleyin okulda öğrencilerin ellerinde bayraklarımızla yaptıkları terörü protesto yürüyüşünü izlediğimde “bu ülkeyi bölmeye kimsenin gücü yetmez” diye düşünüp sevindim.

Haberlerde ülkemin her yanındaki gösterileri izlediğimde “terörü bu ulusal dayanışma sonlandıracak” diye düşünüp son günlerde pek sıkıntılı olan içime su serpti.

Protesto edeceğiz, teröre tepkimizi göstereceğiz ama bunu yaparken “protesto etmenin bir adabı olduğunu” unutmayacağız.

Arabalar konvoylar oluşturmuş, teyplerinin sesi sonuna kadar açılmış, mehter marşları çalıyor, pencerelerden sarkmışlar, kornaya basarak dolaşıyorlar. Böyle görüntüleri maçlardan sonra sevinç gösterileri yapanlarda gördüğümüz için, şehitlerimizin ardından terörü protesto gösterisinde görmek birçok kişi gibi beni de çok yadırgattı. Kusura bakmasınlar, böyle protesto olmaz. Hele gösterilere bir siyasi partinin gösterisi havasını vermek için onlarla özdeşleşmiş şekliyle eller havada olunca ve onların sloganları atılınca ulusal birliğin oluşması zorlaşıyor.

Şehitler hepimizin, terör belası hepimizin başında, hepimiz vatanın bölünmez bütünlüğünü savunuyoruz. Bunu dar kesimlerin kendi tekellerinde görmelerine izin verilmemelidir.

Protesto edeceğiz ama bunu adabında yapacağız.