Psikolojimde anlatamadığım!

Birşeylere başlamak onu bitirmek kadar zor olsa gerek.

Devamlılığı sağlamak, çok zor bir adımın başlangıcı durumunda...

Korkuyorum, hislerimin açığa vurmayan, deniz kenarlarında bir gün sadece bir kum birikintisi olarak kalmasından. Korkuyorum korkmadığımı düşündüğüm herşeyin bir gün başıma bela olmasından. Ya da korkmamak için kendimi kandırdığım ve yalanlara boğduğum düşüncelerin kendini tutamayıp taşmasından.

Görecelikle gelen tüm kavramların bir boşlukta boğulması, kendini tamamlayamaması, içinden çıkamayacak bir hal alması durumunda nereye koşacağını bilmemesi, insanın......

Boşlukla savaşan kalp mi, yoksa beden mi? Düşünülmesi gerekilen bu mu, sonuç mu?

Sonuç olarak hep aynı yığının içerisindeyiz..