Radyoya hibe

Hayat insanları değişime zorlar haliyle insan kendini değişime zorlar.
Değişim aslında gelişmek içindir.

Değişiyoruz diye başkalaşırsak buna değişim diyebilir miyiz?

Sosyal olarak elbette ele almayacağım. Lakin daha yakın zamana kadar sırdaş, dost saydığımız ve yalnızlığımızın gidericisi olarak gördüğümüz, paylaştığımız zaman dilimlerinde haber aldığımız bazen güldüğümüz bazen hüzünlendiğimiz radyolar bugün gelinen noktada neden sadece müzik kutusu ve ticari bir şekle büründü?

Yargısız infaz ve önyargıda bizden daha iş bilir bir toplum var mıdır? Bilemem ama gerçek şu ki birkaç yıldır herkes şikayetçi radyoların yayın şeklinden ve çalışma koşullarından.

Kim mutlu bu işten diye sormaya bile gerek yok aslında.

Radyo sahipleri mali zorluklardan,

Radyo yönetimleri ticari unsurlardan kaynaklı sistemli bir yayın şekli oluşturamamaktan,

Radyo programcıları sesleri ve yetileriyle dinleyicilerine kendileri gibi seslenememekten,

Radyo dinleyicileri uzun reklam kuşakları ve gereksiz konuşmalardan yakınıp durmuyor mu?

Yaşananlar ne olursa olsun içinde aşk yoksa mutsuzluk kaçınılmazdır.

Ve gecelerin kör dibine daha çok yakıştırdığımız nedense pek rağbet etmediğimiz olmazsa olmaz olgu ‘’aşk’’ şu sıralar radyoya gönül veren hepimiz için gerekli. Radyo sahibi, dinleyici, programcı, yönetici kim varsa herkesi ’’ yüreğinin aklıyla’’ düşünmeye davet etsem eminim radyoyu bir değer olarak görenler gelir. Ve o gelenlerde değersizleştirmeye çalışan bu kültürü yeniden ayağa kaldırır.

Elbette kabul edilir bir değişim neticesinde eski rağbet kalmadı radyolara fakat az ama değer bilen, radyo kültürünün gerekliliğini kavramış değerli dinleyenlerimizle ağır ağır bu yolda yolcu olmaya devam etmeliyiz. Kirletilmiş yanlarını temizlemek için herkes kalbinin coğrafyasındaki temiz kalmış alanları hibe edebilir. SANANE DİYENLERE BANANE…

SAYGIMLA

 Yazar: Denizhan Burhan