Rahmet Getirdiniz

“Rahmet getirdiniz…”
Bu sözü ilk Gönül Dostumdan duymuştum…
Yağmurlu bir günde gelmiş, ilk sözü bu olmuştu.
Rahmetin kimin için, nasıl geldiğini bilmiyordum ama…
Bildiğim, O sözün içimi rahmetle doldurmasıydı…

Yıllarca ağaç dikmek isteyip bürokratik nedenlerle dikemediğimiz;
Yakın zamanda gencecik fidan dikmek zorunda kaldığımız köye gittik komşumla bugün….

Ağaçlar Köyün girişindeki boş alana dikilecek, kaynaktan besleneceklerdi...  
Geldik gördük ki kaynağın etrafı hala boş… Bir düzenleme, çalışma yapılmamış. Sular boşa akıyor. Kaynak adeta kaderine terk edilmiş, küsmüş kusuyordu…

Oysa ağaçlar on yaşına girmiş metrelerce boya ulaşmış olacaklardı...
Az ilerisindeki fidanımıza geçtik. Boylu boyunca, sessizce uzanıyordu.

Oysa Yeni filiz vermişti…
Çakmak çakmak bakan gözleri hep sevgi saçardı.

-“Ne işin var be kızım burada?”
Ne çabuk sarmış çimenler, Hala süt kokan toprağını...
Gözyaşlarıyla suladık, dua ile uğurladık...
Soğuk, sessiz, ıssız, üzgün geride bırakıp sözleşmişçesine Bulutlarla köye girdik.

Ev sahibi yeni görmesine rağmen ilk sözü “Rahmet Getirdiniz” oldu…
“O söz hayır hayır söyleme!” diyecek oldum ama rahmetle gözyaşlarım yağmura karıştı...

O söz, Kaybettiğim Gönül Dostumun hatırasıydı.
Uzun süre konuşamadık…
Ta ki Yağmuru iliklerimde, toprağı ciğerlerimde hissedene dek...

Sohbetler, ikramlar yapıldı, çaylar içildi…
Sevgi yumağıyla vedalaşırken anladım ki “Rahmet Onlar için gelmişti.”
Tanımadıkları kişiyi, iyi bildikleri Tanrı’nın Misafiri olarak ağırlamışlardı…

O an Gönül Dostuma sorduğum soru aklıma geldi:
“Geçmişte yer alan güzel insanlarını biliyor musun?”

Oysa Güzellik karşımdaydı ama ben göremiyor geçmişinde arıyordum…
Evet… O gün de Rahmet  Onun için gelmişti…
Rahmetin de Güzelliğin de sırrı kendisiydi tıpkı bu insanlar gibi…

Çok yazık söyleyemedim.
Çünkü geçti...

Yazık... Çok yazık…