Ramak kala

Sana dair korkularım vardı benim 

Yüreğimin sol çekmecesinde biriktirdiğim ve 

Açmaya asla cesaret edemediğim… 

Yağmur sonrası nisan akşamlarını andırıyordu gözlerin 

Öyle derin, öyle içten öyle toprak kokulu… 

Ve hazan mevsimini yaşıyordu ömrüm,  

Kızıllığında göçüp giden takvimsel yalnızlığın… 

Sana açılıyordu tüm bahar çiçekleri,  

En güzel kokuları ve en canlı renkleriyle… 

Ama tenine uzaktım, dokunamıyordum 

Çiçekler korkup renklerini soldurur,  

Kokularını kaçırır diye… 

Ve ben sevgili: 

Rıhtımdan kalkan son gemiye,  

Merdivenin son basamağına adım atmaya,  

Yolcusu eksik ama kalkmak üzere olan son uçağa,  

Ve tutmaya o güzel ellerini; 

Hep ramak kalıyordu… 

Yani ben sana ramak kalıyordum… 

24/04/2011 

Mehmet NAS