Ramazan yaklaşırken

Yakın bir süre sonra kutsal aylarımızdan birini yaşayacağız. Ramazan ayı...

Yine televizyon kanallarında insanlara yardım programları izleyeceğiz. Hani ihtiyacı olan insanlara yardım adı altında ekranın altındaki hesap numaralarına para yatırmanızı isteyen programlardan söz ediyorum. Gerçekten yardım edilen programları hariç tutarak söylüyorum, ey halkım inanma bunlara. Senin en büyük hasletin yardım severlik, işte bazıları bunu kullanıyor. Bunlara ortam hazırlamayalım.

Siz yardım diye yolluyorsunuz onlar afiyetle ya yiyorlar ya da yandaşlarına aktarıyorlar.

Geçen yıllar gördük. Akşam karanlığında kapılar çalınıyor. İki ihtiyar çift, sakat ve bakıma muhtaç insanlar. Kapıyı çalan iki gözü iki çeşme eve dalıyor. Vah anam, vah babam ne oldu size. Kim sizi bu halde bırakıp gitti vay vicdansızlar, vay hayınlar (bir yandan da ağlamaya devam) adamla beraber kaç kere bende ağladığımı bilirim.

Sonra duyduk ki hepsi göstermelikmiş. Nasıl inanmazsınız, adam bir yandan ağlıyor bir yandan da bir koliyi sırtlamış iki büklüm eve girmeye çalışıyor. Ne mübarek adam, ne kadar büyük sevap işliyor diyorum. Bir yandanda mendille gözyaşlarımı siliyorum.

Oruç beni epey zorladı, sinirlerim alt üst diyorum kendi kendime, ağlama bahanesi buluyorum. Bu sene bu duygu sömürücülerinin tuzaklarına düşmeyelim. İhtiyacı olanları kendimiz tesbit edip, kendi elimizle sunalım.

Yardım en büyük hasletimiz. Bunun sömürülmesine izin vermeyelim. İnşallah bu yıl geçen yıllardaki timsah gözyaşı dökülen programları ekranda görmeyiz. Ben şimdiden anımsatayım dedim.