Raşit Öztürk: Böyle Sevmek de Güzel (Denizli Çal Akkent'in Kırk Yıllık İki Yüzü)

Amerikan filmlerinde virane madenci kasabaları vardır hani… Terk edilmiş sokaklarında dikenli otlar rüzgârın önünde dolanır durur.

Çal'ın eski adıyla Zeyve kasabasında durum tam böyle olmasa da buna yakındır. Hele Koca Dere dediğimiz ünlü Menderes Nehri’nin Köprübaşı’sı tam anlamıyla bu görüntüleri yansıtır. Hatta fazlası vardır: Menderes zehir saçmaktadır bu günlerde.

Akkent artık yaşlılara ve kasabayı terk edemeyenlere kalmıştır. Bir de anılara... Yüzlerce yıllık kasabayı terk etme yılları bizim kuşağın kimliğine, kaderine damgasını vurmuştur.

Bizim kuşaktan azıcık küçük Raşit Öztürk kitabında bu ikilemi iyi dile getirmiş.

Kasaba bizim kuşağın kafasında hep ikilemdir. Hem kutsaldır hem de insanın kurtulması gereken lanetli bir yerdir. Hem her şeyin saf halidir hem de insanı çürüten bir çukurdur. Hem sevgi hem nefrettir…

Bu durum insan kimliklerine damgasını vurur. Aşklarını belirler. Kadınsız erkeklerin aşklarının, erkeksiz kadınların beklentilerinin ne sınırı kalır ne de gerçekliği…

Raşit’in öykülerindeki Elif’in gerçekliğini filan düşünmem ben. Bildiğim tek gerçek bir bakış uğruna, ufacık bir anı kalıntısına insanların kendini feda edecek durumda olması gerçekliğidir. Raşit bunu iyi vurgulamış… Almanya ve Elif gerçeği köyden kurtuluşun simgesidir bana göre. Ama bir yandan da köy yaşantısının çekiciliği, belki de kolaylığı vurgulanmaktadır.

Dedim ya, iki yüzü var işin… Hem “orada” olacaksın hem de dut ağacına çıkıp saklanacaksın… Sonra toplumda kaybolacaksın. Hayatında Elif seni kıracak sen Berna’yı mahvedeceksin. Nurhan’ın kazığını başka hatunların koynunda unutacaksın… Bir insan hem mazlum, hem zalimdir…

Raşit’e Lenin abisi olarak derim ki: Bireyler toplumsal dalgalanmaların sırtında dolanırlar. İnişlerde inerler, çıkışlarda dalgayla birlikte çıkarlar. Bizim kuşağın öyküsü budur…

Sen yazmaya devam et. Tek uyarım var sana: “Ben de iyi yaşadım” duygusundan, “Başardım” duygusundan uzak dur. Sadece gerçekliği yaz.

Akkentliler, Çallılar! Bu kitap okunur! Umarım daha nicelerine vesile olur