Ratatouille

Eğlencelik bir çocuk filmiydi. Onu geçelim. Beni etkileyen iki sahnesi vardı:

Bir: İki farklı tadın bileşiminin, görsel ve işitsel sinestezik bir şölen olarak, bilinçsizce canlandırılması.

İki: Kötü eleştirmenin, farklı yemeği tattığı an, çocukluğuna ‘flash-back’ olması.

Benim de böyle çocukluğumdan kalma, üstelik o günlerden beridir hala yiyemediğim yemekler var:

Rahmetli anneannemin, biber salçalı zeytinyağlı (en küçük boy) kuru fasulyesi, açma (yufkadan ince) hamurdan kıymalı kol böreği, (yalnızca kurban bayramlarında yaptığı) işkembeli nohutu ve koyun kıymalı İzmir köftesi.

Dördü de annemden büyük olan, bir nolu teyzemin, kıymalı patates oturtması, kuru patlıcan dolması, kuru koruklu kuru bamyası; iki nolu teyzemin patatesli yumurtası, dört nolu teyzemin domatesli pilavı.

Hepsi de 11 yaş (1971) ve öncesine ait tarifler. Kuru koruklu kuru bamyanın tarifine yerel yemek kitaplarında bile raslamadım.

İki nolu teyzem bumbar dolması da yapardı ama bana o zaman yediremedi, taa 1988’de Küçük Parmakkapı Sokak’ta yedim.

3’ü de babamdan büyük olan halalarımdan 3 nolusu çok güzel ayak paça yapardı. Onu da o zaman (1977) yememiştim. Taa 1992’de, Ağa Camii Sokak’taki bir lokantada yedim.

48 yıllık yaşamımda yalnızca 1 kez yediğim yemekler de vardır:

1979’da mum kaplı balık yumurtası.

1983’te Etiler Çamlık Kebap’ta beyti kebap.

1984’te İstanbul Ulus’ta Cıvık Kebap (etli ekmeğin üstü sulusu olarak düşünün).

1985’te Akatlar Papillion’da peşmelba.

1987’de çiğ deniz salyangozu.

Böyle 10’un, belki de 20’nin üzerinde örneğim var. Ne bir gurmeyim, ne de bir gastronom. Hedonist hiç değilim. Ancak, yaşamın bana kazaen sunduğu lezzetleri yaşamayı hiç kaçırmadım ve asla unutmadım.

Filmin anafikri buydu bence.

Dipnot: Filmin ana-anafikri, ‘Avrupa’nın En İyi Aşçılarını Kim Öldürüyor?’ başlıklı, fransız komedisinden aparma, özellikle de ‘fast-slow-food’ esprisi / parodisi.