Renklerin kardeşliği bu olsa gerek

Mayıs sonlarıydı... Taraftar kart üyeliğimi tazelemek için Maraton FENERIUM mağazamıza gitmeden önce, tekerlekli iskemlemin arka kramponlarına hava bastırmak amacıyla benzinciye uğradım.

Hava makinesinin yanında, motosikletinin lastiklerini şişiren kasklı arkadaştan yardım isteğim hemen karşılığını buldu. Üzerimde palamut t-shirt’üm olduğu için aramızda lastik şişene kadar FB-GS muhabbeti başladı.

Konuya; kendisinin GS’li olduğunu söyleyerek, ama buna karşın. 100’üncü yıl şampiyonluğumuzu kutlayarak giriş yaptı.

Gurur kokulu tebessümüm ile teşekkür ettim. “Akşama basket takımınızda şampiyon olacak.” dediğinde, bendeki tebessüm yerini sırıtmaya bıraktı.

Lastiklerin Şişme işlemi bitince bir teşekkür daha savurdum yardım eden GS’li kasklı’ya.

GS basket takımında oynadığını söyleyince şaşkınlığımı gizleyemedim. O an için kaskını çıkardığında, gördüğüm yüz karşısında afallayıp kaldım.

Neden mi?

Çünkü lastiklerime hava vuran kasklı; GS’li basketbolcu Tolga Tekinalp’in ta kendisiydi…

Vedalaşmadan önce, tüm samimiyetimle, play-off serisi maçlarımızdan birinde potamıza attığı şık üçlüğü beğendiğimi söyledim jest olsun diye.

Teşekkür etme sırası bu kez ona geçmişti. “Ama attığım o üçlük bir işe yaramadı maalesef, elediniz bizi.” dedi.

Gülüşmeler eşliğinde vedalaştık.

Hayatımda çok hoş anılarımdan biri olacak bu.

Günün ikinci sürprizinden habersiz FENERIUM’a girdik. Gözlerimiz aniden büyük kaptan’a takıldı.

Evet…

Ümit’miz Özat’ımız içerde, veda alış verişindeydi adeta.

Yanına gidip buğulu gözlerimizle, titreyen yüreklerimizle yeni takımında başarılar dileyip, veda buselerimizi kondurduk yanağına.