Resim çektirirken neden kameraya bakmamız isteniyor; başka yere baksak fotoğrafımız çıkmaz mı?

Selfie çekerken yine kameraya bakıyoruz; sanki kamera bizi değil biz kamerayı göreceğiz. Buradan fotoğraf çektirirken kim olduğumuzun bilinmesinin en önemli şey olduğu anlaşılıyor. Aslında güzel çıkmak ve güzelliğimizi görmek için resim çektiririz. Öyleyken ilk aradığımız şey kim olduğumuzun bilinmesi.

Benim bu, bu resim bana ait diyeceğiz. Maazallah ya biri sahip çıkarsa, hani yüzü görünmüyorsa nereden bileceğiz. İnsanlardaki korkuya bakın.

Bu alışkanlık bence resmi evraklarda kullandığımız vesikalıktan kalma. Bizi heykel gibi oturtup kameraya bak demişler. Hatta gayri ihtiyari bir yana kayan bakışlarımızı bile tekrar gelip düzeltmişler, “308 nolu mahkûm”

Bu nedenle insanlar güzel, resimleri güzel değil. Adam dağda gezerken bile vesikalık çektirmiş, yahu seni bu dağ başında tanısalar nolur tanımasalar nolur. Sarıl bir ağaca kıvrım kıvrım, uzan yaslan dallara, yaprakların çiçeklerin arasından yakalayalım bakışlarını.

Yok abi kültür yok, sanat yok, estetik yok; düğün salonunda damat kıravatını düzeltiyor. Haklısın kardeş, biraz sonra müdürün odasına gireceksin! Hiçbir fotoğrafımda düzgün durmam. Vesikalıkta bile şuram buram oynar. Yani kazık gibi durarak resim mi çektirilirmiş.

Ayının resmini çekiyorsun, ayı efendi hazır ola mı geçiyor; affedersin kıçını dönüyor icabında. Adamın belden yukarı resmi. Merak ediyorsun kolu bacağı nasıl. Hani engelli falan alt tarafı da olmayabilir; bilmiyorsun Allah’ım Allahı’m! Türkiye komedi ya!

Kandırmada var bu işte. Bazılarımızın alt tarafı güzel değil, şişman falan. Yüzümüz güzelse sadece yüzümüzü çekiyoruz. Bu melekler kadar güzel yüzü gören altında Saba melikesi var sanıyor. Ya da bir salak oğlan bize âşık oluyor. Bütünümüzü görünce vazgeçiyor mu bilmiyoruz. İyi fikir valla, neremiz güzelse oramızın resmini çekelim!