Resim sevincim…

Bu günlerde çok mutluyum. Çok heyecanlı ve dopdoluyum.Mutluluk çok değişik yollarla sağlanabilir.Benim mutluluğum resim yapma sevincimin tekrar geri gelmesi.Anlayacağınız üzere sebebi para pul değil.

Bob Ross’u tanırsınız. Birçok kişi TV ekranlarından tanıyor.

TRT 2 de Resim Sevinci adlı programda “şuraya bir çalı ekleyelim” derken o noktaya sanki ruhunu monte eden Bob Ross’un “Wet on Wet” tekniği herkesi hayran bırakan ve “bende yapabilirim” diyerek resme yönelttiği muhteşem insan.

Bütün dünyaya resmi sevdiren bu insanı her andığımda rahmet okuyorum ruhuna.

Çevremde meraklı gözlerle beni süzen insanlara evvel emirde Bon Ross’u anlatıyorum.“Bakın, çok kolay, herkes bu hareketi yapabilir, dolayısıyla tablo yapabilir” diyorum.

Bazen haşin bir doğada yapayalnız bir göl, bir başına bir ev, uzak ufuklarda bulutların dansı, flan hepsi birkaç fırça darbesi ile hayat buluyor.

Rize’de Neva Park Kültür ve Eğlence Merkezi diye bir yer açıldı. Yerelden ve ulusaldan bir çok işlevi bir arada yürüten muhteşem bir yer. Yöresel yemeklerden en kaliteli ulusal ve uluslar arası yemek çeşitleri bir arada. Çocuk oyun parkları, spor malzemeleri, kafeleri, közde çay ve kahve keyfi hepsi 1700 metre kare bir alanda hizmet veriyor.

Büyük bir yatırımla o eseri Rize’ye kazandıranlar bir köşede sanatımı icra etme fırsatı verdiler bana. En son sergimi 2004 de yapmıştım ve o günden beri elime paleti alıp renkleri karmamıştım.

Ben makine ressamıyım. Ama Bob Ross denilen dünyanın bana göre en güzel yürekli insanı beni yağlı boya tablo yapmaya dünyanın öbür ucundan ikna etti, cesaret verdi…

Onlarca tablom şimdilerde bir çok kişinin evini süslüyor.

Neva Park Kültür ve Eğlence Merkezinin açılışından bu yana 3 tablo yaptım.

Bu akşam en son fırça darbelerini vurup tabloyu bitirince görevli garson kardeşime makinemi verdim. “Şöyle dikkatlice beni tablolarımla bi çek bakalım” dedim.

Bilem anlatabildim mi mutluluğumun sebebini.

Mutluluğun resimi yapılamıyor, sebebi anlatılabiliyor galiba.

Sevgi ve saygılarımla.