Resim

Anlatıyordu bir kadın

Hayli geçkin yaşı. Çok sevmişti birini, hani o çok incitmişti  yüreğini.

Daldı anlatırken gözleri, hala o resme bakar gibi.  Oysa yırtıp atmıştı çantasında taşıdığı sararmış solmuş

 kendi gözleri   gibi.  Hala çantasında saklıyormuşcasına özledi onu çıkarıp bakmak istedi. Anımsadı sonra kızdı kendi kendine bakıyordu işte ne varda yırtacak. Sanki onun haberi vardı. Çok özlemişti onu nasıldı şimdi acaba. O da üzgünmüydü bunca incittiğine. bilemezdi. Zaren hiç bir şeyi hiç bir zaman çözemedi. yanlış olan neydi. Üstelik o zaman gençti.

Zehir zemberek sözleri, yalan yeşil gözleri, gülüşünde unuturdu öfkeleri.

Hiç unutmamış bunları kadın.Bir bir dizdi onları. Kadınlar hiç unutmazlardı.Unutulsalarda.

Bir özlem, bir öfke, bir yokluk, bir boşluk tesbih çker gibi.

Birden boşaldı gözyaşları boncuk boncul çocukluğunda ki gibi.

Dağıldı elindeki tesbih. saçıldı her yana.

kaçıştı bütün duyguları, suçlulukla..

Hep onlardı suçlu eziyeti kalp çekerdi.

Yine de onları toplamaya çalıştı.

Bulamadı bir çoğunu saklanmışlardı.

Özlenen gitmiş

öfke birikmiş

yalnız kalmıştı ruhu

yanındaan bir martı uçtu

"uçun kuşlar uçun bari siz

uçun uçabldiğiniz kadar

sevinin kanatlarınız olduğuna

kör kuyulara çakılmadan

sizlerde yoktur bu anılardan"

Cahide Yormaz Öz

25.10.2015 miş/Feneryolu