Resimlere bakmayı da bırakacaksın.

Senin için de zor, benim için de.
Sen de üzüleceksin, ben de.

Sonrasında sen de unutup bir köşede bırakacaksın anıları, ben de.
Şimdi ne kadar itiraz edecek olsan da...öyle olacak işte...

Unutacaksın.

Resimlere bakmayı da bırakacaksın.

İstemediğinden değil, korktuğundan.
Korkacaksın tıpkı benim gibi ve bakamayacaksın daha fazla o resimlere.

Nereye koyduğunu bile unutacaksın.
Yok yok “unutmam” deme unutacaksın.
Ben de unutacağım.
“Bakmaktan neden korkacağız?” diye soracak olursan.

...sorar mısın gerçekten?
Merak eder misin?
Yoksa zaten biliyor musundur?

Hadi olsun bilsen de “neden korkacağını” benden dinle.
Son bir kere.

Bir daha öyle sevemeyeceğini bilmekten ve bir daha da öylesine heyecan ile karşılık bulamayacağını anlamaya başladığından korkacaksın.

Ne kadar da çok şey biliyorum di mi?
Bilirim tabii ki.
Çünkü..dün akşam baktım resimlere...yoksa resimlerimize mi demeliydim?

Duygu katmamak için “resimlere” dedim...
Hani uzaktaki bir şeylerden bahsedermiş gibi olsun diye.
Soğuk ve duygusuz olsun diye.
Hep uzakta kalsınlar diye.

Oysa ne onları koyduğum yeri unutmuştum, ne de seni...ne de sevgimizi.

Ama artık ne sen vardın, ne de sevgimiz.

(bu yazı ilk olarak , 16.09.2008, tarihinde http://hayattanmasallardanbiraz.blogspot.com da yayinlanmistir) resim: cooliris.com