Resmen Kabuk Bağlamışım

Akıl bedava da aklıma hiç bir şey gelmiyor. Su akar yolunu bulur diyorum neredeyse bildiklerimi de unuttum.
Nerede duracaktık neye dönüşecektik olduğumuz halimizi nasıl sevecektik hiç bir fikrim yok. Aslında hiç düşünmek istemiyorum, düşündükçe kabuk bağlamışım resmen. Güçlü görünmem lazım diye kuyruğum hep dik mi olmalı yani?
Keşke kelimesi hiç olmasın diye uzak durmak yaşamamaktan daha mı iyi ki?
Yaptığım hataların beni şekle soktuğu zamanlar bitmeli mi hayatımda? Bence hayır!

Üzerine düşünmeden buyum ben diyebilmek olmamalı benim korkum.
Endişelerimin, cesaretsizliğimin, korkaklığımın anlaşılması mı başıma gelecek en kötü şey?
Hissetmeden, yaşamadan, anlayamadan öylece durmak, karşılıksız seviyor olmaktan daha mı iyi?
Her şeyin garantisi olarak gördüğüm bu duvar mı koruyor beni yoksa fazlasıyla zarar mı görüyorum bundan?

Aslında biraz darbe alsak, biraz korksak, düşsek biraz ama düşüncesizce sarılsak mesela birbirimize, yaşasak hayatı en doğal haliyle.

Varsın beni güçsüz görsün insanlar yaşadağım hayatta bir kuş gibi özgürce süzülürken, bendeki çocuksu kalple göstereceğim sana kendini.

Sevgi, aşk bizi terketmeden, yüreklerimizi küstürmeyip, birbirimize kaynaşalım diye derdim.
Hayat paylaştıkça güzel.