Rosa

Kadınım,

Gün doğmadan vakitsizce içime doğanım

Çıkmaz sabahlarıma tüttürdüğüm sigaralarımdaki içime kıvrılan dumanım

Biliyorsun ki, ayazlarımdaki tüm şiirlerde sorgusuz, sualsiz özlemektir adın

Üzerine yağmurlar devrilmiş bir kelebek gibiyim şimdilerde

Renkleri vurgun yemiş bir gökkuşağı kadar solgunum

Kabuk tutmaya yüz tutmuş tüm acılarımı kaşıyorum kanatırcasına

Ve kanatırcasına yaralarıma yine ve yalnız hep sen basıyorum

Oysa bütün şarkılar bütün şiirler beni tanır

Tanır beni ıslak mendiller ve gölgesine sızdığım tüm şişeler

Bin değil bir satır gelebilseydin sana bir günü değil ömrümü yazardım

Ayağıma kızgın kumlar serpseydin seni çöl diye yürür denizlerden taşardım

Ahh..Rosa,

Külüm kar,

Aklım firarken

Üzerime bol geldi cennetin

Kadınım,

Gülüne değil de en çok dikenine batanım

İnancıma rehberlik eden her duadaki inançsızlığım

Oysa, sorgusuz sualsiz sevmekti adın tüm satırlarda

Gülümsemelerin diyorum

Hani Tanrıdan emanet aldığın ve ömrüm boyunca sende kaldığım

Sahillerine çırılçıplak vuran gözlerim diyorum

Hani tan vakti uykusuzluğumdan topladığım

Ölesiye sevişmekti adın oysa,

Kırmızı dudaklı bir ülkeydi seni bende bilmek

Melekler şahidimdir ki çok sevmiştim seni be Rosa’m çok

Ölmekti bende seni sevmek ve senin kutsal topraklarına diri diri gömülmek...

ilhanaşıcı