Ruh Üşümesi

Üşüyorum bugün. Ama sadece Ankara'nın keskin soğuğu değil beni üşüten. Biraz meteorolojiden olsa da çoğu kendimden. Sanırım ruh üşümesine yakalandım. Isatamıyorum ne ben bizzat kendimi ne de diğerleri. Ağaçtan karların üzerine düşmüş bir kuş yavrusu misali. Kanatlarımı kaldırmaya çalışıyorum ama yok olmuyor, kırılmışlar sanki. Daha çok üşüyorum.

Susuyorum bugünlerde, herkes de bir suskunluk, sessizliğe bürünmüş herkes. Havalardan mı yoksa onlarda mı ruh üşümesine yakalandı ve sessizliğin ürperten karanlığına daldı. Üşüyüp, susup susmanın altında yatan derin anlamlardan hangisi ile karşı karşıyayım diye düşünüyorum. Beynimin içinde, kuyruğu birbirine değmeyen küçük tilkilerin her biri farklı birşey söylüyor. Tilkilerin arasında uykuya yatmış Polyanna'da, arada bir tek gözünü aralayıp "boşveeeerrr, illa bir anlam arama hastalığına yakalanma, tilkilere kanma" diyor. Bilmiyorum hangisini dinleyeyim.

Bakalım ne zamana kadar sürer bu ruh üşümesi ve ne zaman sevdiğim sıcaklıklar gelip, ılık ılık ısıtacak yine beni.....