Ruhumdaki hakikat

kırılmıştı camı nöbet tutan penceremin
solgun oluşları dikenli günlerimin
çökmüştü üstüme,
çökmüştü işte !
odamdaki sandalye aynı sandalye
bir gerekçe arıyordu gibi kendine,
vazodaki en sevdiğim çiçekler
yine masamda.

o günden sonra eskimişti güzelliği
hayalet korkusu gibi dolaşıyordu
yakamda, görüntüsü itici, berbat
çalınmıştı benliğimden
ruhumdaki hakikat
çalınmıştı işte !

alnımın ta ortasında, iki göz kaş arası
gelip giden ağırlık tartılıyordu
mertliğimle, görev itibariyle.
kafa tutuyordum
yorgunluk kıskacındaki
keskin kokulu yağmurlara
susamış gibiydim ecelime
yaşamak bile zorunlu kılındığında
sahte öpücükler üzerine.

kantarın topuzuna takıldığında
gözüm, görüyordum
tutmuyordu ağırlığım,
ibresi tartımın ruhum hariçti
anladığım.
ben zaten kurak bir mevsimin
ta ortasındaydım otuz beşime yakın
çakıldım işte, vurguna takıldım
nefretimden olsa gerek.

nefretimden akıyorken bezginlik
aksın gitsin
çok hakaretler yedim
silinirken benliğim,
kimliğim
çalınırken üstelik !