Rumi

Son günlerde bakıyorum da cümlelerime hep bazenle başlıyorum. Düşününce bazenle başlayan cümleler hep içten gelen azıcık umutsuzluk, azıcıkta umut barındıran cümleler...
Ve bazen avazım çıktığı kadar bağırıp, kaçabildiğim kadar uzağa kaçmak istiyorum. Neyin neye ne kadar yettiğini bilmiyorum. Bazenlerimin umutlarıma yettiğini mi ya da umutsuzluklarıma mı yettiğini bilmiyorum. Sadece bazı şeyler kolay değil, Sokrates Paradoksu gibi aslında "Bildiğim tek şey hiçbirşey bilmediğimdir".
An gelirki bir bakmışsın hayata düşmüşsün tabularla, kalıplarla, adetlerle etrafın çevrilmiş, şimdiye kadar direndiğin, boyun eğmem dediğin ne varsa yerlere düşmüş, bir bakmışsın betonların arasında betonlaşmış fikirlerle hesaplar, planlar yaparak rutine uymuşsun.

Öyle süslü laflarla olmamış bazı şeyler, ahire düşmüşsün evveli unutmuşsun. Demek istediğim aslında hiçbirşey pembe düşlerle bezeli değil, ki benim hiç pembe düşlerimim olmamasına rağmen, inandığım tek şey bu dünyanın bitmekte olduğun insanlığın, merhametin bitmekte olduğu bazı insanlar üçüncü sayfa haberlerine bakamaz. Çünkü bakarsan bilirsin bugün bir çocuk daha öldüğünü, düşününce bilirsin bugün binlerce çocuğun daha öldüğünü o yüzden sen düşünme duvarlarını süsle, yeni kıyafetler al kendine, yüzüne boyalar sür ama sakın düşünme, sen sadece bugünü düşün yarının planlarını yap, iste sürekli iste...

Evler iste, arabalar iste ama sakın verme, laflar iste, sözler iste ama sakın mutlu etme..
Beyazı değil maviyi iste, isterken kır, dök ama önemli olan istediğini olması değil mi? Küs, darıl, kır, kırıl dönüp kendine sakın bakma sen sadece kendini bil, haklıyım de, ben böyleyim de, beni böyle kabul edin de ama sen sakın kabul etme..
Bir çivi de bu dünyaya sen çak..
Ama sakın kırdım deme..

Kırmadan ilerleyemez mi insan? Kırmadan mutlu olamaz mı? Bir kerede boşver dünya malı dünyada kalacak diyemez mi? Bir söz vardır Mevlana Celaleddin Rumi'nin "Ya kırdığın gönlü Allah seviyorsa? Bilemezsin, bilseydin ödün kopardı. Dokunamazdın."

Yazan: Çağla ALTUN