Rus Çocuğu ve Türk Çocuğu

Çocukları severim. Meslek hayatımda on binlerce çocuk muayene ve tedavi ettim. Oradan kalma alışkanlıkla çocuklarla konuşmak, sohbet etmek hoşuma gider. Bu arada onlardan çok şey öğrenirim.

Bizim alt katımızda Rus bir gelin ve onun yedi ve on yaşlarında iki kız kardeşi var. Bugün ilk kez karşılaştım onlarla. Elimde çöp poşetleri vardı ve işim de acele idi. Büyüğünden az ilerdeki çöp kutusuna atmasını rica ettim, hemen geldi yanıma ama sonra vazgeçtim bundan, çünkü yolu geçmesi gerekiyordu ve başına bir iş gelir diye endişe ettim.

Çöpü attıktan sonra bahçemizden siyah özüm topladım, onlara da vermek istedim. Hemen yanıma geldiler ve aldılar, teşekkür ettiler. Bu arada çok güzel Türkçe de öğrenmişler. Babaları Muşlu. Üzümleri yıkamaya evlerine gittiler. Tekrar sokağa çıktıklarında aramızda yine sohbet başladı. Büyük kız saçının bitlendiğini, köpeği sevdiği için biti ondan aldığını, tedavi için gaz yağı kullandıklarını, gazın uçmaması için başını naylon ile sardıklarını anlattı bana! Ben de kendisine doktor olduğumu, gaz yağının zararlı olabileceğini vb. anlattım. Ayrıca aile hekimine de gidebileceğini söyledim. Olur dedi. Ve böylece sohbeti sonlandırdık.

(Daha sonra aile hekimine gidip muayene olduğunu ve ilacını aldığını öğrendim.)

Ondan sonra ne oldu biliyor musunuz?

Sohbetimizden on dakika sonra Türk misafirlerimiz vardı ve on üç yaşlarında da kızları. Beraber gelmişlerdi. Sürekli elinde telefon, bizim konuşma çabalarımıza aldırış etmiyor, yabani mi yabani!

Giderlerken yine de, ona da bizim üzümlerden vermek istedim ve eşim bir poşete koyup verdi. Eline aldı, pis bir şeyi tutar gibi tuttu ve iğrenir gibi annesine uzattı!

İşte size bir Rus çocuğu, bir Türk çocuğu...

Biri sıcakkanlı, sevecen ve sosyal; diğeri yabani, sevimsiz ve asosyal...

Fark; yetiştirme biçiminde, kültürde.

*

Yazımı okuduğunuz için teşekkür ederim. 

Dr. Atanur Yıldız

20 Eylül 2015

Kocaeli