Rüya 2

Beklememişlerdi, evet doğru zamandı ama arkadaşlarına, ailelerine ne diyeceklerdi?

‘Bu güzel arkadaşlığı harcıyorsunuz.’ mu derlerdi yoksa…

Ertesi gün buluştuklarında bunları ayrıntılarıyla konuştular. Olmazdı, yürümezdi ilişkileri. Sadece o gece ortamın etkisinden yakınlaşmışlardı. Beraber olmaya karar verseler ve sonra ayrılsalar arkadaş da kalamazlardı. Ayrıca çok gülünç bir durumdu…Yok yok olmayacak bir işti, uzatmadan bir daha bunu konuşmamaya ve asla böyle bir şey yaşamamaya karar verdiler.

Merve, asla kendine itiraf etmese de; konuşmalarını düşündükçe ‘neden olmasın?’ deyip dururken yakalıyordu kendini . Birlikte karar vermişlerdi aslında. O da aynı şeyleri düşünmüştü yemekte ama şimdi niye o akşamı düşününce suratında bir gülümseme oluyordu ki?! O kadar karışmıştı ki duyguları, kendine saklamaya ve bir daha böyle bir duruma düşmemeye kendi kendine söz verdi.

O aramayacaktı Kemal’i. ‘İlk o arasın.’ diyordu içinden. Onca yıl boyunca hiç böyle hesaplar yapmamıştı Merve, çoktan değişmişti arkadaşlıkları. Artık geri dönüşü yoktu. Kabul etmeseler de yaşanılan bir şey vardı ve çok yoğundu.

İlk Kemal aradı Merve’yi. Hiçbir şey olmamış gibi konuştular ve yine her zamanki gibi buluşmaya karar verdiler. Tam 5 gün sonra, yaşanılanın üstünden geçen o koca beş günden sonra…

Aramasını beklemişti aslında Merve , gecikmişti bile onun için. Niye bu kadar heyecanlanmıştı ki telefonunda ismini görünce…Düşündüğünde her şey eskiden de böyleydi; aynı sıklıkta buluşurlar, planlar programlar yaparlardı. Ama kalbi böyle hızlı atmazdı…

Sinemaya gittiler, Kemal olanları unutmuş gibiydi; rahattı. Merve ‘de asla o konuyu açmadı. Filme girdiklerinde kafasındaki, kalbindeki her şeyi temizlemişti bile. O koca geçmeyen beş gün boyunca saçma sapan şeyler düşünmüştü, sinirlendi birden, çocukçaydı. Filme odaklanmışken sıcacık oldu elleri. Kemal hiç bırakmayacakmış gibi tutuyordu. Yüzüne doğru yol alan alevlenmeyi sindirmeye çalışırken, bir yandan da kalbinin atışını sanki Kemal duyacakmış gibi yavaşlatmaya çalışıyordu. Dönüp yüzüne baktı Kemal’in, değişik bir gülümsemeydi yüzündeki, hiç görmemişti bu güne kadar. El ele izlediler filmi, ta ki ışıklar açılıncaya kadar…