- Kategori
- Şiir
Rüzgar ve annemin sesi
burnumda
ekşi mayadan ekmek kokusu,
köklerimde sen.
alıştım artık rüzgarlara,
rüzgar
kimsenin olmadığı
değirmen zamanlarda
sırları fısıldar bana.
yemyeşil bitkiler
eğiliyorsa hayatta kalmak için.
öğrendim kırılmamayı
yüzümdeki bilge çizgilerle.
belki de
teslim olmak en güzeli.
mutlu da oldum diyebilirim
sıcak rüzgarlar eseli beri.
elinde orağıyla
zamanın beni biçmeyi gelmesi?
ne kibirdir değil mi?
bu değirmen
ambarları birden öğütür
bir tek buğday tanesini değil ki.
ruh,
saklambaçta heyecanlanıp
ortaya atlayan çocuklar gibidir.
oyunun biteceği belli.
az sonra
annemin sesi gelir
uzaklardan annemin sesi gelir.
yüzüme vuran sıcak rüzgarlarla karışık
annemin sesi gelir.
ruh ikilemde.
oyunun tadı ile
annemin sıcaklığı.
annem çağırır beni,
dinlemeli.
günbatımında aceleci bir kaç kuş gölgesi
annem,
mutlaka gitmeli.