Rüzgarın uğultusu

Rüzgarın uğultusuyla dolaşıyorum bomboş sokaklarda.. Şöyle bakındım etrafa sadece yaprakların hışırtısı, biraz rüzgar, solgun bedenim ve yürüyoruz. Arada geçiyor arabalar, sesleri rahatsız ediyor bazen.

Bir adım ileri gidiyorum, bir adım geri. Bir Tanrı var; ‘korkma’ diyor. Ruhumla baş başa içiyorum kadehimi bin bir acıyla sanki derken evimi seyrediyorum, şöyle bakınıyorum bahçesine. Ahşap yerlerim, ahşap kalbim.. çünkü’lerim olmadı benim, ama ama’larım daha çoktu. Soğuktan titrediğimiz gecenin girdabında özlüyordum sevgi hecelerimizi.

Can çekiştiğini görüyorum ruhumun, ne kadar kızgın bilir misin? Öfkesine yenik düşmesin diye kıyım kıyım sarsılıyorum içtiğim her şaraba… Kanıma girmiş o şarapla daha da kırmızı bedenim.

Her neyse…

Sustuğum her dakikayı bağışlıyorum gözlerine, onlar konuşuyorlar. Boşver konuşsunlar hem biz ne anlatabildik birbirimize? ki dudaklarımız anlatacak. Boşver dudaklarımızı sen. Kimse ölmüyor acıdan. Ama yavaş yavaş, sızım sızım ölüyorum tabiatımın neslinde.

Giderken yanımda bizi, soluk hissiyatımı,  kaybolmuş sen’lerimi götürüyorum. Kulaklarımı tıkayarak gözlerimde kayıp telaşımla kayboluyorum.

Hayatımdaki en uzak noktamsın, buluşmayan notalarım, hıçkıran gecelerim...

Hoşçakal.

Çağla PINAR