Sabah 8 Treni

İstasyon kaybolmuş, trenlere yeni rotalar çizilmiş, hatta rayların izleri bile belirsizleşmişken inatla sabah 8 trenini bekliyordum...
En son yolcu olduğumu biliyor, kısa bir kapanış anonsunda adımın geçmesindeki cılız vefanın karşılığında, bağlılık yükünün ağırlığında ezilip yaraya dönüşen yanlarımı saklıyordum...
Kimse sormuyordu zaten...
Ya da ben iyi saklıyordum...
Bu saklama süreci gariptir.
Kabuk bağlayan her sözcük bir gün hiç söylenmemiş gibi olur...
Silinir...
Ve "sabah 8 treninin gelmesi" cümlesi "bekliyorum" söcüğünün kabuk bağlayıp düşmesiyle sahipsiz kalır...
Bu yüzden yaraların hava alacağı boşluklar istasyonların adresini değiştirir...
 

Özlem Özkaya