Sabah sabah...

Sabah sabah uyandım. Çevreme şöyle bir göz attım. Aman tanrım ne kadar mutsuz insan var. Ne kadar her şeylerini mutluluklarını bile bana bağlamışlar.

Yüzüme iki avuç su çarptım ki yüzümdeki maske kayıp düşsün. Gülümsemekle gülümsememek arası.

Sabah sabah bir kedi gördüm sanki kendine eş arayan. O da belli benim gibi uyanamamış. Hani kahvaltı mı etse sevgilisinin peşine mi düşse bir türlü karar verememiş. Koş dedim aç kedi oyanamaz. Önce karnını doyur sonra eş peşine. Dinlemedi beni ne de olsa o kedi.

Ama ben insanım diye düşündüm. Acaba bu saatten sonra neleri değiştirebilirim. Ya da değiştirmeli miyim? Herşey bu kadar güzel giderken birden karar verip ...

Off bilmiyorum işte kedi gibi düşünmeyip insan gibi mi davranmalı yada neye karar kılmalı.

Sabah sabah şunu farkettim. Onu çok özledim. Daha dün yanımdaydı. Şimdi yok. Gitmeli miyim?

Kedi gibi düşünüp yoksa insan gibi düşünüp kara mı vermeliyim?

Bilemedim...