Sabahın gerçeğinde gizliyim

Silmedim senden yana,
Senden yadigar hiçbir izi.
Uzanmadım ufka sensiz,
Terk etmedim şafak sökmeden dağın yamacını.
O gece tek başıma kaldım,
Tek başıma üşüdüm Ve gecenin kapkara gözünde tek seni düşündüm.
Ben değil zamandı senden kayıp giden,
Umutlarına yol veren,
Aşkına isyan eden
Ve güneşine perde geren!
Ben seni hiç ertelemedim ki;
Hayalini söküp atmadım,
Unutmadım, unutamadım ki
Ve senden hiç gitmedim ki...
Neydi seni acıtan, derbeder kılan?
Dilimden dökülen sözler mi,
Bekleyişe boyun eğen sevdan mı?
Yoksa?
Kimdi benden gidişine Alkış tutan? Kim?
Biliyor musun sen yoktun o gece
Dalgalara tutundum ben!
Sessizliğime ses, martılara sığındım
Ve sana aktım...
Öptüm gizlice meltemi,
Hasretim iç çekti,
Umudum gülümsedi.
Ama, ellerimde fırtına çiçekleri açtı!
Gerçekti.
Uzağındaydım, yalnızdım Ve benden ırak gözlerinde sadece bir izdim. Dokunamadığım gönlünde bir mazi!
Şimdi,
Sabahın gerçeğinde gizliyim!
Rukiye Çelik