Saçlarım, sakalım

İlk kez sakalımı uzattım, 3-4 mm kadar..

Söylemlerimin kabül görmesi için değil, keyiften..

Yüzümdeki kıllarımın neredeyse çoğunun beyazlamış olduğunu görmek beni hem hüzünlendirdi hem de gururlandırdı..

Hüzünlendim, çocukluk günlerimi anımsadım..

Henüz bıyıkları bile terlememiş, uçan balon, plastik oyuncak araba sevdalısı, şımarık büyütülmüş, ilkokul sıralarından lise öğrenim sonuna kadar sadece bir kız'a aşık olma serüvenini sürdürüp hiç bir sonuç elde edemeyen küçüklüğüme gittim..

Bana göre insan yaşamının en önemli zaman dilimi olan on sekiz'li yaşlara kadar kuzenimle yaşadığım günlerime de gittim..

İki ay kadar yaş farkımız olan kuzenimle inekleri otlattığımız günleri hatırladım..

Kiraz, erik, armut ağaçlarına tırmanıp karnımı dalların üzerinde doyururken ağaçlara tırmanamayan kuzenimin ağaç dibindeki yakarışlarını hatırladım..

Futbol maçlarını sevmediğim halde, birbirimizin kararlarını ortak karar haline getirmesini bilen biz kuzenler olarak, aileden habersiz Fenerbahçe maçına kaçıp gittiğimizi ve maç dönüşü amcamdan yediğimiz dayakları hatırladım..

Kuzenimle nedensiz rutin kavgalarımızı, dövüşmelerimizi, kavga ve dövüşler sonrası sanki hiç birşey yaşamamışız gibi tekrar oyunlarımıza devam ettiğimiz günleri hatırladım..

Gurur duymamın sebebiyse; kırlaşmış saçlarımla beyazlaşmış sakalım bütünlüğünde mücize sperm ile dünyaya gelip yaşamımı doğrularımla, felsefelerimle ve ideallerimle sürdürmemdir..

Yaşamak güzeldir..

Hayat güzeldir..

Saçlarımız, sakalımız ağarsa bile..