Saçma sapmalar

Söze utanır mı insan? 

Okuyup da düşünemediğine, söyleyip de yazamadığına iç geçirir mi? 

Yine hadbilmez bir kıskançlığa meylettim. Kimsenin ilgisini çekmeyecek itirafların doğum sancısı olsa gerek karnımdaki. Ses konduramadığım nur topu yanıtlarım var şimdi. 

Hadi! Bırak harflerin peşini de dön sıradanlığına. Israra düşürüp de yorma kalbini. Parmaklarıyla konuşup, noktayla virgülle sövmesini bilenler için daha mı keyifli sanki hayat? Sen iyisi mi, amatör duygusallığının canını yakma. Şezlong üstü okurluğu da yetiyor insanı “acayip” yapmaya. 

Gel! Şimdi başka bahislere bulayalım ağzımızı, burnumuzu. Söz, sana “az” lığını düşündürenlere kalsın. Hayranlıklarının arkasında büyüttüğün sezgilerin var senin. Herkesin baktığı gibi bakmazsın ağaca; gövdesinin yıllanmışlığına dokunursun, dalının kırılganlığına belki. Yaprağındaki incecik hayat damarlarına değer gözlerin. Kimine göre bir ağaçtır, sana göre bir yaşamdır kaldırımın orta yerindeki. 

İki güvenli elin sürüklediği arabasında sebepsiz gülücükler dağıtan…Yan gelip yatmanın huzurlu tadını anımsamayacak olması ne yazık! Bağıra çağıra buyur edildiği dünyamızda onu bekleyen iyi ve kötü her şeyden habersiz. Tombul yanakları, boğum boğum parmakları ve meraklı gözleri ile bir minyatür harikası... Zaman tam da şu anda donmalı ve cennet çocukların kalplerinde saklı kalmalı . Ama o da ne! Geleceğim, bugünümün ellerinde oradan oraya. 

Demem o ki kendini az bilmiş, karanlık çatı katına dönmüş aklın. Her şey tek başına ve kalabalık. Şimdi neyi alıp koysan öteye toparlanmaz, dağınık… Satır arası sohbetlerin melankolisi fena bozmuş seni. Sanırsın ki, grameri düzgün, anlamı, okuyanı dibe vurduran üç cümlen yoksa boşa geçiyordur hayat. İlle de mana arıyorsan kendine, şimdi git bir salata yap, öyle ki lezzetiyle biri mutlu olsun.Sen de mutlu ol birini mutlu etme yeteneğin olduğu için. Sonra da çıkar cebinden şu ufalmışlığını, her küçük şey sevimli mi bak bakalım. 

26.07.2011