Sadakat Üzerine

"Sadakatle elde edilemeyecek hiçbir güzellik yoktur." der, İsmet Özel. Oysa sadakat içimi kemiren bir virüs gibi bugünlerde.

Sonunun ne olacağını tahmin edemediği tek taraflı bir aşkta sadık olur mu insan, bu mümkün mü? Veyahut günümüz modern insanın ilişki biçimine göre bir hisse bağlı kalmak ve aylar boyunca tek kişinin peşinden gitmek dellilik değil midir? Cevapları bulamıyorum, ne doğru ne yanlış bilmiyorum.

Sizi temin ederim ki yetişkinim. İnsan çocukluk işte deyip geçemeyeceği duygulara çocuk olmadığı bir yaşta da saplanıp kalabiliyormuş. Mazhar Alanson'un sesi kulaklarımda: "Yapma, bana bunu yapma. Her gün her dakika beraberiz ya.." Her an beraber olsa da on dakikalık bir ayrılıkta özlüyormuş, sevgilisi olmasa da sadık kalabiliyormuş insan. Böyle de hassas bir yanımız varmış aslında, yeni öğrendim. 

(Bu durumun içinden çıkamıyorum, saat 02.23 ve yüksek ihtimalle sabaha bu yazıyı silmiş olacağım ama yine de devam edeyim.)

Ona da kızamıyorum. Karşıma geçip herhangi bir şeyi tutkuyla anlatırken gözlerinde yatan çocuksu heyecanını seviyorum. Hem kime ne diye kızacaksın ki? diyorum kendime. "Sen elmayı seviyorsun diye elmanın da seni sevmesi şart mı?". Kimse kimsenin beklentilerini karşılamak için gelmiyor dünyaya ve kimse kimsenin o an kıyısından bile geçmediği geçmişindeki hayal kırıklıklarının cefasını çekmekten kaçamıyor ne yazık ki, ah ne klişe.

Sadetle.. Sevgisine ve hayranlığına sadık kalan bir erdemli miyim yoksa geçen ömür süresince karşısına çıkan aşkları elinin tersiyle iten ve bu yüzden anlamsız bulunan biri miyim bilmiyorum. Aşk, hayranlık, aptallık.. Şimdi bakınca birbirinden farksız dört kelime ve madalyonun öteki yüzünde karşılık bulması için sadakatle elde etmeyi arzuladığım hisler.. Emin olduğum tek bir şey var ki hikayenin sonunda İsmet Özel öyle ya da böyle haklı çıkacak, ya ben kalbimdekine kavuşup güzellikle taçlandırılacağım ya da tüm bu sabır farketmem gereken asıl güzellik olarak karşıma dikilecek.